Deeltje 5

Kwart over zeven in café Tilly’s Verjaardag. Estelle zat al aan de bar toen Inez binnen kwam vallen. Ze had nog niet in de gaten dat Inez binnen was. Luid sprekend en breed gebaren makend, vertelde Estelle in geuren en kleuren een verhaal aan een paar mensen aan de bar.

Het viel Inez op dat Estelle eigenlijk altijd wildvreemde mensen aan het lachen kreeg en dat mensen aan haar lippen hingen als ze op komische manier iets nabootste of vertelde. Het viel haar ook op dat Estelle was afgevallen. Dat verbaasde haar. Ze wist niet dat Estelle op dieet was. Inez trok haar jas uit en hing het op de kapstok vlakbij de toegangsdeur. Het was niet heel erg druk op het moment. Ze sloop op Estelle af en kuste haar op haar wang toen ze dichtbij genoeg was. Estelle rook verrukkelijk.

‘Hey Ieniemienie!’ Estelle ging staan en sloot haar vriendin hartelijk in de armen. ‘Je bent vroeg. Ik had je nog niet verwacht,’ In plaats van de drie gebruikelijke kussen op de wang, kusten ze elkaar vol op de mond. Dit lokte een reactie uit bij de barman. ‘Hey rustig aan dames! De heren hier -hij wenkte naar een drietal jonge gasten iets verderop aan de bar- worden nog jaloers van al dat gesodemieter!’ Hij schudde glimlachend zijn hoofd en ging verder met het spoelen van de glazen. Inez en Estelle proestten het uit van het lachen. ‘Sorry Ton, ik dacht niet dat het jou zo veel kon schelen. Hoe is het met Marco?’ Estelle nam bijna vilein lachend een slok van haar wijntje. Ton de barman spoelde zijn glazen glimlachend. Zijn blik verzachte toen hij eventjes aan zijn geliefde dacht ‘Met Marco gaat het heel goed eigenlijk. Kan ook haast niet anders nu hij mij aan zijn zijde heeft.’ In zijn gedachten speelde kennelijk een komisch tafereeltje af, want opeens begon hij te grinniken. Hij veegde zijn handen af. ‘Zeg het eens Ien, wat wil je drinken vandaag?’ De pretlichtjes in zijn ogen spraken boekdelen en onwillekeurig kreeg Inez een warm gevoel van binnen. ‘Vet jammer dat Ton zo ruig als een boender is’ ging er door haar heen ‘Ik had het wel op hem gekund.’  Inez maakte haar ogen los van de sappige barkeeper, keek naar wat Estelle dronk en bestelde toen twee keer van hetzelfde.

‘Laten  we ergens apart gaan zitten’ fluisterde Estelle Inez in haar oor. Ze wachtte Inez’ reactie niet af, pakte haar spulletjes, nam amicaal afscheid van de compleet vreemde mensen en liep naar een intiem plekje in de hoek.  Toen Inez met de twee glazen wijn aankwam, zat Estelle al volledig geïnstalleerd aan het tafeltje en zocht iets in haar tas. Inez nam plaats. ‘Kut eigenlijk dat we niet meer binnen mogen roken. Ik had er wel eentje gelust op dit moment. Nou ja, dan maar een grote slok.’ en ze voegde daad bij woord. De wijn was licht zuur en Inez kon niets anders dan haar neus een beetje optrekken. Estelle keek haar aan en glimlachte. ‘Jezus mens, wat kun jij toch gekke bekken trekken als je aan de jajem zit. Proost!’ Estelle hief het glas en nam daarna eveneens een flinke teug. Op de tafel lag een cadeautje van een vrij redelijk formaat. Het was kunstig ingepakt en eigenlijk zonde om open te maken.

‘Hier schat, dit is het cadeautje waar ik het over had. Maak hem maar open, of liever gezegd , maak haar maar open.’ Estelle pakte het pakje en legde dat voor Inez neer. Inez zette het glas op de tafel en bekeek het pakje.  Het pakpapier was een soort van fragiel paars, haar lievelingskleur. Op de voorgrond zag ze grote donkerpaarse en gele bloemen, beiden omringd door een witte rand. Het pakje was voorzien van een gestrikt breed wit lint. Het was vierkant, kennelijk zat het geschenk in een doos. Voorzichtig trok ze het lint los en peuterde aan het papier. Toen dat eenmaal was verwijderd, en ze het pakpapier aan de zijkant had geduwd, hield ze een donkerpaarse doos in haar handen. Ze bekeek het geval van alle kanten en genoot even van de spanning van het moment. De ogen van Estelle keken haar verwachtingsvol aan. ‘Maak het nou open joh!’ Inez glimlachte even.

‘Waar heb ik dat nou aan verdiend?’ mompelde ze. Estelle lachte maar zei niets. In plaats daarvan gebaarde ze vooral door te gaan met uitpakken. Met ietwat trillende handen opende Inez de doos. In de doos vond ze lila vloeipapier. Ze zette de doos op tafel neer en trok het vloeipapier weg. Voor haar neus ontvouwde zich een klein meerkleurig  beeldje van een vrouw, die in haar rechterhand een mand droeg met daarin een heleboel schijnbaar losse, goudkleurige centen. Op haar hoofd droeg ze een bronsachtige kroon en haar ogen waren afgedekt door een blinddoek. Aan haar voeten zag Inez eveneens een heleboel munten. Het beeldje leek van brons te zijn gemaakt en was prachtig gedetailleerd. De jurk die ze droeg, was fantastisch. Het zilverkleurige van de jurk leek daar iets donkerder te zijn dan de bronskleurige huid van de vrouw maar vormde op een rare manier toch één kleurschakering . Eén knie was bloot en stak verleidelijk uit de jurk, die zeer vrouwelijk van vorm was. Haar schouders waren onbedekt en het kant van de strapless jurk was goed zichtbaar. Inez had geen verstand van kunst, maar ze wist zeker dat de maker van dit prachtstuk kennis had van zaken toen hij de puntige borsten van de vrouw creëerde en verborg onder een zeer realistisch kanten decolleté. Ze slaakte een zucht. ‘O Es! Essie! Wat een mooi cadeau! Waar heb ik dat nou aan te danken joh? Ik vind het prachtig!’ Estelle keek haar vriendin aan. ‘Ja? Vind je het echt mooi? Ik zag haar staan gisteren en ik vond haar zo op je lijken. Ik weet niet waarom, maar ik moest gewoon aan je denken. Heb je dat gezichtje gezien?’

Inez keek nogmaals naar het beeldje en deze keer concentreerde ze zich op het gezicht van de vrouw.  Het gezicht was maar voor de helft zichtbaar. De blinddoek deed haar denken aan Vrouwe Justitia. ‘Wie is het eigenlijk?’ Estelle pakte iets uit haar tas. ‘Hier heb je het certificaat. Het beeldje is echt hoor.’ Glimlachend schoof ze het certificaat naar Inez.  ‘Drink je wijn eens op. Ik ga nieuwe halen, ik heb een ontzettend droge bek.’ Ze verborg een nieuwe hoestaanval achter haar hand en stond op. Ze pakte haar portemonnee en weg was ze, Inez achterlatend met het kostbare beeldje in handen.

Inez pakte het certificaat en las dat zij nu de nieuwe eigenaar was van de sculptuur genaamd Fortuna en waarvoor uiteraard de hartelijke felicitaties toegewenst. Van deze sculptuur waren er door de kunstenaar slechts een dertigtal exemplaren gegoten en dit was nummer 19. Voorzichtig liet ze het vrouwtje door haar handen glijden en bekeek haar vanaf verschillende hoeken. Ze leken inderdaad veel op elkaar, Fortuna en zij. Dat had Estelle heel goed gezien. Grappig eigenlijk. En ook bijzonder om te weten dat toen de kunstenaar deze sculptuur maakte, hij dit gedaan had op basis van het type vrouw zoals Inez was, in zijn geestesoog. Zonder haar te kennen en zonder te weten dat haar evenbeeld ooit haar eigenaar zou zijn. Estelle kwam aanlopen met de twee nieuwe wijntjes. ‘En? Vind je het wat?’ Ze plofte neer op de stoel tegenover Inez en schoof haar het glas wijn toe. ‘Ik vind het prachtig Es! Hoe kom je erbij om dit voor me te doen? Wat ontzettend lief van je!’ Inez pakte over de tafel heen, de hand van haar vriendin en kneep even in haar vingers.  Estelle lachte even, een soort van verlegenheid tonend die Inez absoluut niet van haar gewend was. ‘Tja, ik weet het ook niet hoor. Ik liep toevallig langs die winkel, mijn oog viel erop en ik moest gewoon aan jou denken. Dat het me nou een rib uit mijn lijf kostte, maakte me niet eens uit. Ik vond gewoon dat het beeldje voor jou bestemd was. Helemaal toen ik haar naam las. Had je al gezien dat haar naam Fortuna is?’ Inez knikte. ‘Tja, ik vond dat je eigenlijk wel wat ‘Fortuna’  in je leven kon gebruiken. Ik hoop dat ze je geluk brengt.’ Met deze woorden pakte Estelle haar glas wijn en hield het proostend omhoog.  ‘Op je geluk dan maar, moge de grote Vrouwe Fortuna vanaf nu genadeloos en keihard op je kop schijten.’  Inez keek Estelle grinnikend aan. Nu was het haar beurt om verlegen haar ogen neer te slaan en te bedenken dat Vrouwe Fortuna haar al genadeloos op haar kop had gescheten door Estelle deel uit te laten maken van haar leven. 

Deeltje 4

Inez werd wakker door kramp in haar benen. Naomi was zoals eigenlijk verwacht, die nacht stiekem in het grote bed gekropen en lag klem bovenop haar. In haar slaap had Inez zich kennelijk zo raar in alle bochten gewrongen om ruimte te maken voor dat kleine spook, dat ze nu iedere spier aan haar achterkantje voelde. Automatisch keek ze naar de wekkerradio. Het was kwart voor vijf, drie kwartier voordat het alarm zou afgaan. Met een bijna elegante hoepelepoepzwaai flikkerde ze uit het bed.

‘Kutkramp ook! Wie verzint er nou zoiets zo vroeg in de morgen. Jeetje, ik lijk wel een oud wijf!’ en ze sjokte naar de WC om haar ding te doen. Met haar ellebogen op haar knieën, haar handen voor haar ogen, liet ze een keiharde scheet in de pot. ‘ECHO! Zo zeg..haha…dat lucht op. Beter in de vrije buitenlucht dan in een benauwd gat zou Pa zeggen.’ Met haar slaperige kop moest ze om zichzelf lachen. Al had ze helemaal geen zin om te lachen. Nog even bleef ze zo zitten, niet omdat ze nou zo lekker zat maar gewoon omdat ze te lui was om op te staan en haar kont af te vegen. Bovendien had ze ook hélemaal geen zin om weer te gaan zitten klooien met die tampon. Het waren dagen als dit, die al zwaar aanvoelden bij het opstaan, waar ze zo tegenop zag. Dinsdag was altijd een vrij drukke dag in haar schema. De ene keer ging het best goed en de andere keer viel het gewoon te zwaar op haar dak. Het had geen zin om over de oorzaak na te denken. Zo voelde ze het gewoon. Sinds ze die depressie had, was alles anders geworden, ook al deed ze nog zo hard haar best om het te ontkennen. Met een diepe zucht, schoof ze een nieuwe tampon in positie, controleerde of ook werkelijk alles schoon was daar beneden, stond op en trok door. Tijdens het handenwassen, keek ze in de spiegel. Tot haar grote verbazing zag ze er eigenlijk best goed uit. Meteen maar even tandenpoetsen nu ze er toch stond. Kon meteen ook dat anti depri spul naar binnen gewerkt worden.

‘Bizar. Die baggerbak  heeft mij van alles  aangedaan. En wat doe hij nu? Zit zijn straf een beetje uit. Doet een beetje charmant hier en daar, beetje aan de juiste touwtjes trekken en met zijn  geluk  komt ie eerder vrij en is hij overal van af. Gaat ie gewoon weer vrolijk door met klieren. Ik zit waarschijnlijk langer aan dat depri spul dan hij ooit achter de tralies zal zitten. Wat een kutleven heb ik toch eigenlijk.’

In gedachten verzonken liep Inez de trap af naar keuken. De herinnering aan Jeroen was vanochtend wel erg levendig. Zou het komen door die mailtjes die ze onlangs had gehad? En hoe zat dat nou met dat rare telefoontje een dag eerder? Dat kon Jeroen toch niet zijn geweest zeker? Ondanks dat ze samen met Estelle had uitgevogeld dat het waarschijnlijk toch Jochem moest zijn, had ze toch haar twijfels. Jochem leek dan wel de meest voor de hand liggende optie maar Jochem was ook een lafaard in zijn soort. Inez zag hem er wel voor aan dat hij zou gaan bellen en misschien zelfs zou gaan dreigen. Maar toch ook weer niet op deze manier. Deze gast was toch iets geraffineerder zo te zien. Toch iets meer in de stijl van Jeroen.

Hoe lang was het nou geleden? Toch zeker wel zo’n drie jaar terug of zoiets? Inez schudde krachtig haar hoofd.  ‘Nee, ik ga hier niet aan denken! Ik wil het niet! Het is in het verleden, dit is het nu en vanaf hier moet ik verder….in mijn eentje en met die kleine meid.’

De eerste kop koffie smaakte bitter maar dat was ze gewend. Om één of andere reden bleef die rotsmaak van die depri pil altijd in haar mond hangen. ‘Stomme trut, dan had je ook die pil moeten slikken voordat je je tanden poetste.’ Bij de tweede bak pleur ging het al iets beter maar misschien kwam dat ook omdat ze er  een sigaret bij had opgestoken. De stilte in de keuken beviel haar niet. Ze keek eens om zich heen. De keukenkastjes waren van een harde houtsoort vervaardigd en tevens licht gebeitst, zodat ook daar de nerf te zien was. De zachtgele kleur was eigenlijk een foute keuze. Ze had gedacht dat gele tinten in de keuken, de boel zouden opfleuren. Op een bepaalde manier was dat ook wel zo, maar toch klopte het niet. Geel hout stond gewoon raar. Punt. Net alsof je jaren je kastjes niet had gesopt. Als je niet beter wist, zou je denken dat er een heel elftal een jaar lang in ploegendienst had lopen stomen in die keuken. De beits had  inderdaad iets weg van een witte muur die compleet vergeeld was door nicotine.. Misschien moest ze maar eens gaan nadenken over een nieuwe kleur. ‘He gadverdamme, daar heb ik helemaal geen zin in!’ De gedachte alleen al stond haar tegen, laat staan dat ze voor het echie weer in haar schildertenue moest komen aantreden. ‘Laat die stomme keuken ook maar, wat zit ik me druk te maken zeg!’ Ze stond op en verhuisde haar chtendspulletjes naar de computerkamer.

Eenmaal goed en wel gesetteld, begon ze meteen aan haar rondje nieuws berichten, horoscoop en natuurlijk Facebook. Haar slechte humeur werd iets minder toen ze een berichtje van Jasper ontdekte.

‘Hey Inez! Vrijdag lijkt me een goed idee. Ik weet alleen nog niet precies hoe laat want ik heb die dag een cursus aan de andere kant van het land.  (Hoe krijgen ze dat nou voor elkaar? Haha) Ik denk dat ik wel in de file terecht kom of zo, dus ik kan niet precies een tijd aangeven. Ik zal wel hongerig zijn dan, heb je zin om iets te gaan eten? Dan vang ik twee vliegen in één klap. Niet dat jij een vlieg bent hoor, zo bedoel ik het niet. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik het heel leuk vind om je weer terug te zien. Hou je van Surinaams eten? Ik weet een hele leuke tent hier in het centrum, ze hebben daar fantastische roti’s en zo.  Nou ja, ik hoor wel wat je er van vind.

ps.…..ik vind het zo spannend om je weer te zien! Heb jij dat nou ook?’

De uitdrukking op haar gezicht sprak boekdelen. Uiterste verbazing. Had ze dat nou goed gelezen? Wilde hij met haar gaan eten? Hallo? Het ging toch alleen maar om het teruggeven van die bonuskaart? Een drankje oké, maar een etentje? Jeetje, dat beloofde wel iets heel spannends te worden. Diep in haar buik ontwaakte een pietepeuterig vlindertje. En juist daarom, besloot ze niet meteen te reageren.

De ochtend vloog voorbij. Naomi op tijd en fris gewassen en gevoed op school, de Officier was weer heel blij met haar en Kees was niet op kantoor. Niemand had een idee waar hij uithing. Om half twee verliet ze het pand en fietste ze naar de andere kant van de stad, naar de praktijk van haar psycholoog.

‘Hey Inez! Kom binnen.’ zei Leendert  met een zachte stem toen hij haar goedkeurend opnam en haar binnenliet. ‘Je ziet er goed uit vandaag. Je weet de weg naar de wachtruimte. Ik maak even snel iets af en dan wil ik daarna alles horen wat je hebt meegemaakt.’ Inez glimlachte naar hem en ging naar de wachtkamer. Binnen 10 minuten zat ze tegenover Leendert. Leendert van Wanrooij. Een dikke man van rond de 50, half kaal en half haar. Hoe smeuïg wil je het hebben? Prototype van een SP stemmer en sociaal bewogen tot en met. Nu ze zo voor hem zat viel het haar ineens op dat hij toch wel bijzonder veel weg had van Jan Marijnissen. En dat was gek want Leendert straalde vertrouwen uit, en dat kon ze van die politicus toch echt niet zeggen. Zou wel geen familie zijn dan.

‘Goed Inez, waar wil je het over hebben?’ Die vraag werd iedere week gesteld. ‘Nou, nu je het toch vraagt Leen, wil ik het even hebben over het afbouwen van die depri pillen. Wat vind jij er van als ik dat zou gaan doen?’ Leendert keek haar vragend aan maar reageerde niet. ‘Ja, ik vind echt dat ik het nou wel lang genoeg geslikt heb. Letterlijk en figuurlijk om het maar even zo te zeggen. Ik voel me mezelf niet meer, al een hele tijd niet meer en daar moet nu echt een einde aan komen. Ik ben het zat, ik wil weer echte emoties kunnen voelen.’

‘Hoe kom je er zo bij? Is er iets gebeurd waardoor je denkt dat je beter kunt gaan afbouwen met de medicatie?’ Inez keek hem aan. ‘Nee, er is niet echt iets bijzonders gebeurd of zo, maar ik wil er gewoon van af. Ik heb er gewoon geen zin meer in om als een halve zombie rond te lopen. Ik denk dat ik het aan kan om gewoon de draad weer op te pakken.’ Een heel uur lang sprak ze met Leendert over wat haar de voorafgaande week had beziggehouden. De ontvangst van de mailtjes en het telefoontje hield ze voor zich.

Nadat ze Naomi van school had gehaald en bij haar ouders had gebracht, ging Inez per fiets richting huis. Dinsdag was altijd een rare dag. Het was de dag waarop ze zich het minst moeder voelde. Vanwege het tolkenrooster, had ze bijna altijd wel iets te doen in de ochtend, soms bij de politie, maar meestal bij Officier of in de rechtbank. Ze had er een gewoonte van gemaakt om rond lunchtijd altijd even op kantoor van de uitgever te komen om vooral haar netwerk in goede conditie te houden. Meestal ging ze dan ergens iets eten met Kees, die een vast contract had bij de uitgeverij. Via hem kreeg ze freelance opdrachten om Engelse boeken te vertalen. In de middag had ze bijna altijd een afspraak met Leendert én ze had een afspraak met haar ouders dat Naomi bij hen bleef logeren. De dinsdagavond was voor Inez alleen. Die tijd had ze nodig om weer een beetje bij te tanken. Dinsdag was de meest voorspelbare dag en ze haatte het. Inez hield niet van regelmaat. Ze hield er absoluut niet van om alles vooraf in te plannen en te organiseren. Ze was gewoon meer het type van  ‘het leven nemen zoals het komt’. Maar met de zorg voor een kind, kwam het daar even niet van. Kinderen hadden gewoon regelmaat nodig. Althans, zo werd gezegd. En dus volgde ze maar de adviezen op van de professionals. Want voor je het wist, stond Jeugdzorg op de stoep en kreeg je het etiket van ontaarde moeder. Dan werd je in een hokje gestopt. Gescheiden Alleenstaande Moeder. Net op de financiële modale grens door een fulltime baan en daardoor waarschijnlijk geen tijd om onverdeelde aandacht te schenken. En daarmee een vruchtbare bodem voor mogelijk toekomstig ontspoorde kinderen  want geen andere ouder in beeld als rolmodel.  Bovendien zat dit zogenaamde rolmodel in de gevangenis wegens dood door schuld, zware mishandeling en verkrachting. Wat zei haar partnerkeuze over haar?  ‘Ach man, ik lijk wel paranoia! Ik moet geloof ik, echt stoppen met die troep. Dit gaat helemaal nergens meer over.’ Ze zette een tandje bij. Nog een paar straten en dan was ze thuis. Het begon te regenen.

Inez had geluk gehad. Na haar scheiding van tafel en bed had ze via een makelaar een leuk huurhuisje gevonden in het centrum van haar stad, voor weinig geld. Het was een vrijstaand pandje in een smal steegje en bestond uit een atelier op de begane grond en een drietal etages daarboven. Inez huurde de drie etages die samen één woning vormden. Haar stulpje was toegankelijk via een eigen voordeur. In het atelier onder haar woning, huisde een kunstenaar die op zijn minst wereldvreemd leek, maar Inez kon best met hem overweg. Zolang het maar niet al te persoonlijk werd. Ze was in ieder geval blij dat ze ’s avonds een plek had om haar fiets te stallen. Douwe vond het allemaal best en bood zelfs aan om haar te helpen met decoreren. Vriendelijk maar beleefd stuurde ze hem met een kluitje in het riet. Bohemienachtig of niet, geen junks in de buurt van haar baby. Douwe vond het helemaal best dat hij met dat kluitje werd weggestuurd. Hij zat liever achter  zijn ezel of zijn werkbank.  En nog liever stak hij een naald in zijn arm. Nadat Douwe op een dag niet lang na haar komst in het pandje, bezweek aan een overdosis werd het atelier door de gemeente leeggehaald.  Ouwe Douwe bleek geen familie meer te hebben. De kosten voor de begrafenis werden betaald door de gemeente en de opbrengst van zijn inboedel werd ingezet om die kosten zoveel mogelijk te dekken.

Hoe dan ook, Inez vroeg zich af wat er voor in de plaats zou tterug komen. Kennelijk was het atelier niet helemaal in trek omdat het tot op de dag van vandaag leeg stond. Het zag er een beetje verpauperd uit inmiddels. Intussen had ze haar eigen woning zo goed en kwaad het kon een beetje opgeknapt van binnen. Het pandje dateerde uit de 17^e eeuw en was kennelijk ooit gebouwd als pakhuis. Ze wist weinig van de geschiedenis af. Juist omdat ze zich zo depri voelde, besloot ze dat de hele ruimte licht moest zijn, met telkens een andere accent kleur in iedere kamer. Ze hield van haar huis.  Haar vader niet. Om kosten te besparen, wilde ze zoveel mogelijk zelf doen. Daarbij stuitte ze wel op een probleem….hoe kun je zelf dingen doen als je de juiste gereedschappen niet hebt? Laat staan dat je weet welk stuk gereedschap je moet gebruiken voor de klus. En daar zijn vaders dan weer wel goed voor. Want vaders weten alles van klussen. Vaders hebben ook gereedschap. De arme pa van Inez werd gek van zijn dochter.  En om niet nog gekker van haar te worden, besloot hij haar in hoogsteigen persoon te helpen. Hij kreeg er nog plezier in ook. Resultaat was een hippe woning, een trotse pa  en een vergulde Inez. Haar nieuwe leven kon beginnen. Met dank aan Pa, de liefste man in de hele wereld.

Bij de voordeur aangekomen, zag ze een stukje post uit de brievenbus hangen. ‘Nou, dat is ook lekker slim van die gozer. Wat nou als ze staan te hengelen hier zo?  Wordt het ze even makkelijk gemaakt zeg.’ Ze zette haar fiets tegen de deuren van het atelier. Met het wegvallen van Douwe, viel ook haar gratis fietsenstalling weg. Blij dat ze thuis was, trok ze de post uit de brievenbus. Twee dikke omgevouwen enveloppen van de Belastingdienst afdeling Toeslagen en een herinneringsnota van de waterleiding. Op de deurmat lag een rode envelop. Ze bukte zich en raapte het op, voegde het bij de andere enveloppen zonder er echt naar te kijken en liep de trap op naar boven.

Half zes, nog wel eventjes de tijd om zich een beetje op te knappen voordat ze naar Estelle ging. Ze schopte haar schoenen uit, legde enveloppen en sleutels op het keukenblad en verdween in de badkamer.

Deeltje 3

‘Wat wil je vanavond eten schattepetat?’ vroeg Inez aan Naomi, toen ze samen thuis kwamen van school. Naomi had op weg terug van school , het hoogste woord over een tekening die ze had gemaakt voor haar opa en oma. Woord voor woord legde ze uit hoe ze de kleuren had verwerkt in een regelrechte kleuter compositie, en wat het nou eigenlijk voorstelde. Inez  deed alsof ze aandachtig luisterde maar haar gedachten dwaalden telkens af naar die rare mailtjes. De hele middag had ze erover nagedacht.  Zonder vruchtbaar resultaat overigens.

‘Joehoe Noom! Luister eens naar mama….wat wil je eten vanavond? Lasagne of roerbakschotel met rijst?’  Naomi zat op de grond in een hoek van de kamer met haar poppen te spelen. ‘Doe maar lesanja mam’ zei Naomi  ‘maar ik heb geen honger.’ Inez glimlachte om hoe die kleine meid het woord lasagne uitsprak. Dit kleine ritueeltje deed zich iedere dag voor. Inez stelde voor uit twee gerechten iets te kiezen en Naomi koos dan altijd net datgene uit, wat ze eigenlijk toch maar liever niet wilde eten omdat ze geen honger had.  Om vervolgens ‘onder protest’  toch haar bordje leeg te eten. ‘Oké meid, dan wordt het lasagne. Ik ga meteen de keuken in om voor jou ‘Lasagne a la Prima Vera di Mama di Casa con Amore ’ te maken.’ Terwijl Inez de naam van het zelf verzonnen gerecht op de meest authentieke Italiaanse manier uitsprak, stak ze haar handen in de lucht en trok ze een gekke bek. Naomi giechelde om die gekke mama. ‘Jij bent een gekke mama, mama!’ en ze verborg haar melktandjes achter haar kleine kinderknuistje.  Liefkozend streek Inez even over de prachtige donkerblonde haartjes van haar dochter. ‘En jij bent de liefste meid van de hele wereld, nog voorbij de horizon zelfs.’ Inez liep naar de keuken. ‘Mam, wat is een horizon?’ hoorde ze Naomi vragen. Ze opende net haar mond om iets te zeggen, toen de telefoon ging. ‘Gered door de telefoon’ dacht Inez en ze vroeg Naomi even om geduld.

Inez pakte de  telefoon. Ze keek op het display en zag dat dit het nummer van haar vriendin Estelle was. ‘Hey Es! How’s life?’ lachte ze toen ze de verbinding aanging. ‘Hey mutsie!’ hoorde ze Estelle zeggen. ‘Ik heb een cadeautje voor je gekocht. Ik zag het hangen en ik moest meteen aan jou denken.’ Inez keek verbaasd naar de telefoon. ‘ Voor mij? Waarom?’ vroeg ze. ‘Nou’ zei Estelle ‘omdat ik je zo’n lekker wijf vind misschien?’ Estelle schoot in de lach. ‘Maar lekker in de zin van dan hè?  Ik ben uiteindelijk keurig getrouwd….geloof ik.’  Estelle vervolgde ‘Maar nee, effe serieus nou. Ik kwam het tegen bij zo’n heksenwinkeltje in de stad. Ik moest nog wat wierook kopen enzo. Ik liep langs en tja….toen ik haar zag, was ik direct verkocht, ik moest gewoon meteen aan jou denken omdat je zo op haar lijkt.’  Inez’ nieuwsgierigheid was nu toch wel gewekt. ‘Op me lijkt? Hoe bedoel je dat?’ De toon in Inez' stem verlaagde zich achterdochtig. Estelle zuchtte eens diep. ‘Godsamme, ik altijd met mijn grote bek. Ik kan ook nooit eens iets geheim voor je houden.’ En ze kuchte eens even flink. ‘Jeetje Es’ merkte Inez op ‘wanneer ga je nou eens naar de dokter voor die hoest?’ Estelle zei ‘Nou ook toevallig zeg, dat je dat zegt! Ik heb toevallig voor donderdag een afspraak gemaakt bij dokkie.’ ‘Kon je niet eerder?’ vroeg Inez. ‘Nee joh, voor zo’n flauw rotkuchie ga ik echt niet naar die gast toe. Ik heb eigenlijk een afspraak gemaakt omdat ik de laatste tijd zo moe ben. Geen idee of dat nou komt door die hormonen die ik slik of zo, dus ik wil dat even vragen.’ Inez murmelde iets onverstaanbaars door de telefoon. Estelle ging verder  ‘Maar goed, effe terug naar de basis…want daar bel ik je uiteindelijk voor, ik heb dus iets voor jou gekocht en ik wil het je graag geven. Ben je morgen thuis?’ Inez pakte haar mentale agenda. ‘Even kijken hoor, daar vraag je me wat. Ik moet om 10 uur bij de Officier zijn voor een klus. Daarna moet ik nog even langs de uitgeverij voor dat historische roman gedoe, om dat helemaal af te ronden… eens  even kijken……euh….dan nog naar de psycholoog….dat is ongeveer om 3 uur klaar, dan moet ik Naomi van de BSO halen en naar pap en mam brengen. Ik denk dat ik rond 6 uur, half 7 ’s avonds wel tijd heb. Het is dinsdag hè? Dan heb ik het altijd druk.’ Estelle grinnikte even. ‘Jeetje joh, je lijkt wel een zo’n rasechte ploetermoeder. En oh, oh, oh, wat zou ik graag met je ruilen. NOT!’

Inez reageerde niet. Diep van binnen wist ze hoe dolgraag Estelle een kind wilde hebben en dat ze er een lief ding voor zou over hebben om dat voor elkaar te krijgen. Inez wist nooit goed hoe ze met de kinderwens van haar beste vriendin moest omgaan. Het leek zo ontzettend oneerlijk allemaal. Hier stond zij, Inez, als moeder van een lekker grietje maar met een levensstijl die zo niet paste bij het Moederschap-zoals-we-dat-het-liefste-zien. Estelle had het gekscherend over ploetermoeder. Inez vroeg zich ineens af of ze inderdaad een ploetermoeder was vanwege haar bohemienachtige levensstijl.  Maar bohemienachtige levensstijl of niet, Naomi was er gewoon ineens, ze had er geen enkele moeite voor hoeven doen. Estelle daarentegen, was een moederkloek eerste klas en toch was het haar tot nu toe niet gegund een klein wezentje het leven te schenken.

Toegegeven, iedere poging tot zwangerschap tot nu toe, had zijn diepte- en hoogtepunten gekend en Inez had haar vriendin zo goed mogelijk bijgestaan maar ze kon zich gewoon weg niet volledig indenken, laat staan invoelen, wat het betekende om zo graag iets te willen en het maar niet voor elkaar te krijgen. De frustratie was soms pijnlijk voelbaar aanwezig.  In deze situaties hield Inez zich dan altijd maar zichtbaar op de achtergrond. Deze vriendschap tussen zichzelf en Estelle was er eentje van ‘weinig woorden nodig, we begrijpen elkaar toch wel’.  Inez had grenzeloze bewondering voor de kracht in Estelle. Ze was eigenlijk altijd positief, ook al had ze net weer een mislukte poging achter de rug. Inez bedacht zich, dat zijzelf nooit zover zou gaan als zij in Estelle’s  schoenen stond. Maar misschien kwam dat door haar bohemienachtige levensstijl, of het feit dat ze al een kind had.

‘Hallo? Ien? Ben je er nog? Ik maakte maar een geintje hoor. Ik zou dolgraag met je willen ruilen en een ploetermoeder zijn voor Noom.’ Inez slikte haar droge keel weg. ‘Even iets anders Es. Ik heb een paar rare mailtjes gehad vandaag. Ik weet even niet wat ik ermee aan moet.’

De twee vriendinnen hadden niet al te veel woorden nodig om het verhaal uit de doeken te doen en om te begrijpen wat er aan de hand was. Het moest of Jeroen zijn, maar dat kon niet want die zat gedetineerd, of het moest Jochem zijn. En Jochem was uiteindelijk degene waar de keus op viel. Kon haast niet anders. Jochem kreeg altijd zijn zin. Jochem kon briesen als een zeeleeuw als hij niet zijn zin kreeg.

‘Maar wel dom van je dat je die mailtjes hebt weggegooid Ien’ zei Estelle ‘je weet toch hoe dat gaat als je misschien aangifte moet gaan doen? Dan moet je met bewijzen komen muts! Nou ja, het zal wel loslopen als die gast zich eenmaal er over heen heeft gezet. Kan nooit lang duren, het zou me verbazen als hij niet toevallig al ergens een ander fuckertje heeft opgedoken.’ De meiden spraken af om elkaar de volgende dag om half acht ’s avonds te treffen in hun favoriete kroegje.

Na de lasagne, de vaat, wat bedtijd- kinderdrama en een hoofdstuk uit Doornroosje, had Inez de tijd aan zichzelf.

Met koffie, de telefoon en een pak sigaretten, toogde ze zich naar de computerkamer maar zette de pc niet aan. In plaats daarvan zette ze het kiepraam een stukje open, stak een sigaret op en ging op het tweezittertje zitten, haar benen onder zich gevouwen. Ze draaide het nummer van Kees, haar collega. Na een aantal keer overgaan kreeg ze de voicemail die haar vroeg een bericht in te spreken omdat Kees niet bereikbaar was.

‘Hai Kees met Inez. Nou je bent er niet, anders had je wel opgenomen. Ik dacht dat wij elkaar vandaag nog zouden zien of ben ik nou abuis? Anyway, ik ben moe en ga zo naar mijn bedje. De vertaling van ‘De kasteelmuur om haar hart’ is naar de uitgever. Morgen kom ik denk ik, zo rond half 12 even langs op kantoor, ik hoop dat je er ook bent dan. Kunnen we nog even lachen. Doe Mariëlle de groeten van me en zeg haar dat we gauw weer eens moeten afspreken. Nou…Ik spreek je nog . De rozen. ‘

Ze keek op de klok. Kwart voor negen. ‘Dat is verdomd toch geen tijd om naar je nest gaan?’ Ging ze dan toch maar een wijntje doen?  Heel even keek ze naar de pc. Of toch nog maar even kijken of die leukerd online was geweest en haar een sexy berichtje had gestuurd?

Heel, heel even zat ze daar, op die leverkleurige bank, en heel even trok er een donkere schaduw over haar gezicht. ‘Waar ben ik in Godsnaam mee bezig?’ vroeg ze zichzelf af. Resoluut maakte ze haar peuk uit, pakte telefoon, sigaretten, koffiekopje en wijnglas van die middag en liep er mee naar de keuken. De dag was ten einde en Inez  was heimelijk blij dat ze naar bed kon en haar ogen kon afsluiten voor de buitenwereld. Binnen afzienbare tijd vloog ze in haar droom naar verre landen.

Deeltje 2

De school had haar deuren nog niet geopend toen Inez aan kwam rijden. Op het schoolpleintje was het een drukte van jewelste. Zowel moeders als vaders vormden her en der kluitjes met hun kroost. Een enkel kind rende tussen die kluitjes door, linksom of rechtsom manoeuvrerend en gelijktijdig de grootste lol hebbend. Sommige ouders waren druk in gesprek met een ander, sommige ouders hielden zich alleen bezig met het wel en wee van hun kinderen. Inez bekeek dit tafereeltje  van een afstand waarbij honingzoete herinneringen over haar eigen kleutertijd bij haar boven kwamen. In haar gedachten verscheen het beeld van haar moeder, die met dikke jas aan, op haar stond te wachten als ze uit school kwam. Altijd een kleine verrassing zoals een snoepje of een mandarijn bij zich hebbend. Ze moest een beetje lachen om het nostalgische gevoel dat door haar heen trok. Even had ze een soort van Werther’s Echte momentje dat al heel snel weer passeerde. ‘Tijden veranderen snel’ zuchtte ze en ze stapte van de fiets. Ze bekeek het gezichtje van haar kind onder de dikke wollen wintermuts. Naomi leek in gedachten verzonken te zijn. ‘Hey Noom, we zijn er.’ en Inez tikte met haar vinger tegen de wang van het meisje. ‘Kom je er af?’ Inez maakte de veiligheidsriempjes los en tilde Naomi van de fiets. Het meisje glimlachte ‘We zijn op school’ zei ze, alsof ze tegen over zichzelf bevestigde dat ze inderdaad waren gearriveerd. Inez zette de fiets op slot, schoof de hengsels van de schooltas van haar stuur en nam Naomi bij de hand verder het schoolplein op. Verplicht praatje pot met de andere ouders. Inez kreeg altijd het gevoel dat ze zich van haar beste kant als ouder moest laten zien. Instinctief voelde ze aan dat ze maar beter niet kon zeggen dat ze in huis rookte bijvoorbeeld. Het was dan wel een vaag voorgevoel, maar toch. Beter geen risico lopen hiermee, ze had al problemen genoeg en een aanvaring met de moedermafia was wel het laatste waar ze op zat te wachten. Ze zou haar eigen moeder eens vragen of zij dit ook zo had ervaren als zij Inez van school bracht of haalde. Was dit een tijdloos iets? Of had bijvoorbeeld de komst van internet en de daarbij behorende snelle stroom van informatievoorziening mensen alerter en daardoor meer paranoïde gemaakt?  ‘Dat is me toch een verdomd intelligente vraag zo vroeg op de ochtend Ien’ dacht ze ‘hoe kom je erbij?’ Ze moest om zichzelf lachen. Ja, natuurlijk was dit een volstrekt belachelijke vraag. Maar belachelijke vragen hadden ook bestaansrecht. Belachelijke vragen hadden toch echt wel recht op een antwoord  en het zou misschien nog zelfs wel eens verrassende conclusies op kunnen leveren. Inez maakte een mentale notitie in haar hoofd. Dit zou ze nog wel eens gaan onderzoeken. Haar gedachten werden onderbroken door de schoolbel. Ze liepen mee in de stroom van ouders en kinderen, de school binnen. Inez trok de jas, muts en wanten van Naomi uit. Uit de tas pakte ze haar pantoffeltjes en ze verwisselde deze voor de laarzen die Naomi droeg. Naomi liet het allemaal maar gebeuren, op voorwaarde dat ze de knuffelbeer dicht in de buurt had. Een kus en een omhelzing verder, liet Inez haar dochtertje achter in de klas en ze hoopte dat de kleine meid een fijne dag tegemoet ging.

Snel pakte ze haar fiets en reed naar de apotheek om haar medicijnen op te halen. Sinds haar scheiding had ze last van depressieve buien en haar huisarts had haar een antidepressivum voorgeschreven. Het spul hielp goed tot nu toe in de zin van dat ze geen echte depressies meer had gehad. Waar ze nu wel tegen aan liep, was dat haar emoties zo afgevlakt waren, dat ze bijna helemaal niets meer voelde. Geen nare gevoelens, maar ook geen vreugdevolle gevoelens. Meer van een beetje er tussen in, ongeacht de situatie en dan de hele tijd door.

Morgen had ze weer een afspraak bij haar psychotherapeut, ze zou toch eens met hem doorspreken of het niet inmiddels tijd was om het spul af te gaan bouwen. Werd het niet eens tijd hiervoor? Ze maakte zich zorgen om een eventuele gewenning en een daardoor niet gewenste afhankelijkheid.

Eenmaal thuis gekomen met de medicatie, borg ze deze veilig weg en ruimde ze de restanten van het ontbijt op. Ze zette de afwasmachine aan, maakte de bedden op en raapte snel wat wasgoed van de vloer in Naomi’s kamer. Het was dan wel niet helemaal spic en span maar het huis zag er in ieder geval opgeruimd uit. Het werd tijd dat zij de laatste pagina’s van de historische roman vertaalde. Voor ze het wist was het vier uur – deadline -  en Inez wilde geen fouten maken omdat ze in tijd nood kwam. Dus zette ze de computer aan en maakte van de opstarttijd nog even gebruik om in de keuken een bakkie koffie te gaan halen. Ze liep terug naar de computerkamer met koffie en haar tas en installeerde zich achter het scherm. Ze stak nog een sigaret op. Ze ging express niet naar internet omdat ze wist dat ze dan zeker wel een uur bezig zou zijn met haar vaste rondje horoscoop, Facebook, Outlook, nieuwspagina’s en gewoon nietszeggend geouwehoer. Nee, eerst werk en dan plezier. Ze opende het bestand met de originele Engelse versie van het boek. Daarnaast opende ze haar eigen document met de Nederlandse vertaling. Eenmaal bezig op haar vakgebied vergat ze alles om zich heen, behalve de koffie en de sigaretten. Om vijf minuten over een was ze klaar met de vertaling en een zucht ontsnapte haar. Ze kon eindelijk tijd aan zichzelf besteden.

Inez maakte haar lunch klaar en was blij dat ze eindelijk eens een keer op schema liep. Ze had zich voorgenomen om voor lunchtijd klaar te zijn en dat was dan ook precies gelukt. Ze hoorde trots te zijn op zichzelf. Ergens voelde ze dat ook wel, maar toch ook weer niet.

‘Ja’ dacht ze bij zichzelf ‘het wordt echt tijd om die anti nog wat troep de deur uit te gooien.’ De middagzon scheen in de keuken annex woonkamer en Inez kon zich niet anders indenken dan dat ze vanaf nu alleen maar weer omhoog kon veren. Om twee uur was ze klaar met lunch, opruimen van de restanten en had ze de tijd voor zichzelf. Heerlijk om even niets te hoeven doen, behalve dan die vertaling nog naar de uitgever te mailen. Twee hele uren zalig niets doen. Ging ze bankhangen? Boekje lezen?

‘Nou ja, eerst maar eens die vertaling opsturen.’ Inez begaf zich opnieuw naar de computerkamer. De computerkamer op de eerste etage was licht en ruim van opzet. Het huis van Inez was over het algemeen vrij licht maar deze kamer spande de kroon. Het had goede afmetingen, was gelegen aan de zonnige zijde van het huis, met uitzicht over de tuin. Ook in deze kamer had Inez de tinten van het behang en de vloerbedekking licht gehouden. De hoofdtoon was zacht grijs, wat goed combineerde met de paarse accenten die Inez had aangebracht. Haar bureau was eveneens van wit gebeitst hout, haar bureaustoel van een lila-achtige kunststof, wat er niet glad en glanzend uitzag. Op de licht grijze leemachtige muren, had ze naast elkaar drie kunstzinnige, ingelijste posters opgehangen van vazen met lila tulpen in allerlei standen. Een gesloten, wit gebeitste houten kast met daarin al haar administratie en werkstukken, besloeg bijna een hele muur. In de kamer was nog ruimte voor een kleine leren leverkleurige tweezitter en een bijzettafeltje. Een paar strategisch geplaatste lampen maakten het geheel af. De vazen met lila tulpen ja. Die dingen aan de muur plaatsen had nog heel wat voeten in de aarde gehad. De muur was keihard gebleken en haar vader had er dan ook met een steenboor gaatjes in moeten boren. De schilderijen deden haar denken aan een bos paarse tulpen die ze afgelopen vrijdag nog van een extreem mooie man had gehad.

‘Kut! Ik moet Jasper nog mailen! Ze nam plaats achter haar bureau, logde in op een apart gedeelte van de website van de uitgever en begon haar bestand te uploaden. Terwijl dat gebeurde opende ze Facebook.

Daar zag ze het. Opnieuw mailtjes van YourSecretMan. Vier in totaal.

Licht trillend opende ze het eerste mailtje: Ik hou nog steeds van je. Weet je waar ik over droom als ik aan je denk?

Inez’ ogen werden groot van verbazing. ‘What the fuck?’ slikte ze  ‘wie is dat toch?’ Ze opende het tweede mailtje: Ik denk alleen nog maar aan jou en aan wat je me hebt aangedaan. Je maakt me gek weet je dat?  Inez’ keel voelde droog aan. Had ze iemand wat aangedaan?  En zo ja, wie dan?

 Ze twijfelde of ze het volgende mailtje zou openmaken. Nieuwsgierigheid won van vrees en ongerustheid. Het derde mailtje verschilde inhoudelijk niet veel van zijn voorgangers: Alleen jij kunt me van mijn pijn verlossen, dat weet je toch? Waarom doe je er dan niets mee?

‘Wat een onzin zeg!’ riep ze hard uit door de kamer. ‘Wat is dat voor een malloot joh?’

Razendsnel  begon ze na te denken wie van haar vrienden zo’n lullig geintje met haar kon uithalen. Wie het in zijn domme bolle kop haalde om haar zo de stuipen op het lijf te jagen. Inez werd zo kwaad als ze kon.

Ze opende het vierde mailberichtje:  Als jij het me niet wilt geven, zal ik het bij je moeten komen halen. Desnoods met geweld en jij weet hoe dat voelt toch? Je hebt nog een paar dagen de tijd sletje van me , en dan kom ik je pakken. Ik verheug me er al op.

De woede van zoeven verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor een vage angst. ‘Rustig blijven Ien’ dacht ze ‘geen reden tot paniek hier. Hij zit vast en kan je niets doen. Rustig aan meid, hij weet niet eens waar je woont.’  Zo bleef ze nog even zitten. Uiterlijk onbewogen maar van binnen een strijd met zichzelf voerend. Dit was een moment waarvan ze wist dat ze alert moest kunnen reageren, maar door die klotepillen wist ze niet of ze nou kwaad moest zijn, of geïrriteerd, of misschien geamuseerd of eigenlijk  gewoon bang. Na een groot glas wijn te hebben gehaald in de keuken, besloot ze Jasper te mailen.

‘Ha die Jasper!  Ik had je mailtje gisteren al gelezen, maar ik had geen tijd om je eerder te antwoorden. Ik zat tegen een deadline aan. Het lijkt me ontzettend leuk om je binnenkort te ontmoeten en mijn bonuskaart terug te krijgen. Ik mis nu een heleboel airmiles haha. Kun je vrijdag? Dan kunnen we misschien wel ergens iets gaan drinken of zo? Ik hoor ook weer van jou. Inez.’

De rest van de mailtjes, berichtjes, foto’s en updates liet ze even voor wat het was. Daar had ze nu geen zin meer in. Resoluut verwijderde ze de mailtjes van YourSecretMan. Tijd voor wat frisse buitenlucht.  Het glas wijn dronk ze in één teug leeg en ze zette het met een klap terug op het bureau.  Geheel tegen haar gewoonte in, bracht ze het glas niet naar de keuken maar liet het staan.  Ze trok haar jas aan, pakte haar sigaretten en sleutels en verliet het pand.

Op weg naar de Albert Heijn, kon ze het niet laten om af en toe achterom te kijken om te zien of iemand haar bespiedde.

Deeltje 1

Inez kwam fris gewassen en in haar badjas de slaapkamer in, toen net de wekker afging. Op sluipvoeten liep ze naar de wekkerradio en zette het nieuws af. Het was zes uur. Met een als tulband om haar hoofd gevouwen handdoek, liep ze naar haar kledingkast om daar een spijkerbroek en een turkooizen T-shirt met lange mouwen uit te halen. Uit haar ondergoedlade haalde ze een verse onderbroek en bijbehorende BH. Ook in turkooizen tinten. Inez hield van goed op elkaar afgestemde kleuren. Ze probeerde zoveel mogelijk de kleuren van haar ondergoed af te stemmen op wat ze er overheen droeg. Dat lukte niet altijd, maar gelukkig meestal wel. Haar kast puilde dan ook uit met kleren in allerlei soorten, maten en kleuren zowel formeel als informeel. Ze trok de gekozen kleding aan en constateerde tevreden dat het nog steeds als gegoten zat.

Eén hele wand in haar slaapkamer werd in beslag genomen door een kledingkast van de IKEA, compleet met spiegeldeuren over de hele breedte en lengte. Officieel omdat het haar slaapkamer groter maakte, onofficieel omdat ze stiekem genoot van het uitzicht als ze een bedpartner had weten te strikken. Ze keek eens om zich heen. De kamer zag er normaal gesproken altijd fris en fruitig uit, in zachte pastel tinten die deden denken aan zand, zee en rust. De boventoon was een soort van zandkleur, met hier en daar aquakleurige accenten, terug te vinden in sierkussens en slaapkamer prularia, behorend bij een vrouwelijke sfeer. De meubels waren van geschuurd hout dat met witte beits was behandeld zodat de nerf van het hout zichtbaar bleef. Inez hield van natuurlijke materialen. De IKEA kledingkast was dan ook werkelijk het enige meubelstuk in huis dat niet van echt hout was gemaakt. Daar had ze geen problemen mee, want die kast was toch verborgen achter spiegels.

Haar bed was enorm. Eigenlijk belachelijk groot voor een vrouw alleen, maar dit meubelstuk was het enige dat ze uit haar gestrande huwelijk had meegebracht in haar nieuwe leven. Ze was eraan gehecht. De matrassen vol herinneringen waren vervangen door kakelverse latex matrassen. Inez hield van comfort en had, in het begin van het huwelijk toen alles nog koek en ei was, erop gestaan dat ze een Auping bed kochten, met twee verschillende matrassen zodat ze allebei naar eigen wil konden liggen en slapen. Zowel Jeroen als Inez had bijna iedere keer moeten lachen om het feit dat er tussen die matrassen een grote gleuf aanwezig was, die ernstig roet in het eten gooide telkens als ze romantisch werden. Het was altijd weer spannend te bepalen op welk matras het werd gedaan. Dit probleem had Inez bij de start van haar nieuwe leven ondervangen door bovenop de latex matrassen een dekmatras te leggen, waardoor uiteindelijk weer een bed uit één geheel ontstond. Het was een goede keuze geweest want al haar bedpartners tot nu toe, hadden geen reden tot klagen gehad. Welnu, in dit liefdesbed lag een kleutertje van vier jaar oud te slapen. Ergens klopte het niet. Dit bed was gemaakt voor de liefde, voor seks en plezier. Daar hoorden geen kleine meisjes in te slapen. Het leek bijna pervers. Toch leek het bed ook gemaakt voor die kleine meid. Het was een veilige haven voor haar. Een houvast waar ze, ’s nachts als ze bang en alleen wakker werd, bij mama kon kruipen om bescherming te zoeken. Inez keek vertederd naar haar dochter terwijl ze de handdoek van haar hoofd haalde en haar haren stevig droogwreef. ‘Vier jaar oud en eigenlijk al zoveel meegemaakt.’ bedacht ze zich. ‘Ik wilde maar dat alles anders was voor ons allebei.’ Inez keek hoe laat het was en liep de kamer uit om de föhn te gaan pakken in de badkamer.

Eenmaal daar aangekomen, haalde ze de handdoek over de spiegel om de condens eraf te vegen. Ze schrok van haar spiegelbeeld. Ze had enorme, donkere kringen onder haar ogen en zag er ongelooflijk bleek uit. ‘Nou Ien’ sprak ze tegen zichzelf ‘gelukkig weet je hoe je in de steigers moet klimmen. Werk aan de winkel.’ Ze greep in het badkamerkastje naar de stylingmousse en bracht het aan op haar weerbarstige haar. Borstelen deed ze nog even niet want ze had ergens gelezen dat vochtig haar broos is en ernstig kan beschadigen hierdoor. Dus maar beter even aan de lucht laten drogen. Ze begon haar dagelijkse verzorgingsritueel. En eenmaal daarmee klaar, volgde de maquillage. ‘Maquillage, mijn reet!’ lachte ze haar spiegelbeeld toe. ‘Modellen doen aan maquillage, vrouwen zoals ik gaan de steigers in…invetten, plamuren en afschuren, zo noemen we dat.’ Ze grimaste naar zichzelf. Tijd voor de föhn. Binnen vijf minuten was haar halflange maar dikke haar droog. In die toestand liep ze naar de slaapkamer om te kijken of dochterlief al wakker was maar die lang nog languit en overdwars op het bed. Inez liep terug naar de keuken, zette zichzelf een lekkere bak koffie en stak een sigaret op. Onder de afzuigkap. ‘Daar moet je toch ook eens mee kappen muts, met dat roken hier in de keuken. De afspraak is dat je alleen in de computerkamer rookt, en dan nog alleen als Naomi niet thuis is.’ Ze schudde haar hoofd. Tja, ze kon zichzelf wel vermanend toespreken en zichzelf verwijten maken, ze wist ook zeker dat ze haar eigen strenge regels continu overtrad omdat ze nou eenmaal niet die discipline van zichzelf had en er ook geen sancties tegenover stonden. ‘Goed rolmodel ben je weer voor Noom.’ Ze schudde nogmaals haar hoofd en maakte de peuk uit onder de kraan. De koffie werd half leeggedronken.

Terug in de badkamer, zette ze de stijltang op standje heet en begon met het droogmaken van de douche. Eigenlijk had Naomi nog onder de douche gemoeten, maar daar was geen tijd meer voor. Naomi had altijd even de tijd nodig om wakker te worden, te ontbijten en aan te kleden. Inez wilde haar haar nog even stijl maken voordat ze Naomi naar school bracht. Zo gezegd zo gedaan. Inez was halverwege toen Naomi slaperig en met haar beer onder de arm in de badkamer verscheen. Via de spiegel kreeg Inez haar in de gaten. Ze legde de stijltang neer en draaide zich glimlachend om. ‘Goeiemorgen zonnestraaltje! Heb je lekker geslapen bij mama in bed vannacht?’ Inez knielde voor het slaperige kind neer en gaf haar een stevige omhelzing. ‘Ik heb draken gezien mama’ sprak Naomi. ‘Er was er eentje roze en paars en heel groot en….’ De spraakwaterval stopte abrupt. ‘Ik moet plassen mam.’ Naomi greep in haar kruisje….haar beentjes over elkaar heen slaand. ‘Oh, ga snel dan kind, mama doet het licht wel even voor je aan.’ Inez stond snel op en ging Naomi voor naar de WC. ‘Ik kan het zelf hoor mam, jij moet weg.’ Naomi trok haar pyjamabroek uit en ging op de WC zitten. ‘Okay Noom, geef maar een gilletje als je klaar bent. Goed je tuttel afvegen anders gaat ie jeuken. Mama zet de TV voor je aan en maakt dan even haar haar af. Ik ben zo klaar en dan ga ik een boterham voor je maken okay?’ Inez haastte zich naar de woonkamer om de TV aan te zetten, vervolgens naar de keuken om alvast een glas melk voor Naomi in te schenken. De melk zette ze op de salontafel. ‘Noom? Ik heb je melk alvast klaargezet op de lage tafel. Voorzichtig drinken, niet morsen. Mama is zo klaar.’ Vanuit de WC klonk een benauwd stemmetje. Kennelijk was Naomi niet alleen bezig met vloeistoffen afvoeren, maar drukte ze op dat moment net een flinke drol naar buiten. ‘Ja hoor, is goed mama’ kreunde ze. ‘Wel je handjes wassen Noom, als je klaar bent. Mama komt zo bij je.’ Inez racete naar de badkamer en maakte de klus af. Goedkeurend keek ze in de spiegel. Dat kon er weer mee door. Als kers op de taart, spoot ze een lekker geurtje op de plekjes achter haar oren, op haar polsen en tussen haar borsten. Inez was klaar om de wereld te veroveren. Nu Naomi nog.

Routinematig maakte ze ontbijt voor haar kleine meid. Een biologische speltboterham met zoete jam zonder conserveringsmiddelen en een soortgelijke boterham met hartig vegetarisch beleg, beiden zonder korstjes. Ze schilde een appel en sneed die in partjes. Het kinderontbijtje werd op de eettafel gezet. Intussen pelde ze een banaan, haalde wat diepvries blauwe bessen uit de vriezer, pakte de geitenyoghurt uit de koelkast, de lijnzaad en hennepolie. Alle ingrediënten vermengde ze in de blender, waardoor er een romige shake ontstond. En die nam ze mee de woonkamer in. ‘Noom, zet die TV uit en kom even je ontbijt eten.’ Wonder boven wonder gehoorzaamde het kind zonder tegensputteren. Het ontbijt was licht, luchtig en ze hadden samen veel plezier. De tijd vloog om, eigenlijk was er geen tijd voor een ontbijt samen maar Inez wilde dit gouden ochtendritueel niet missen. Het ontbijt van moeder en kind was het enige dagelijkse rustpunt samen. ‘Oh Naomi, kijk eens hoe laat het is?’ zei Inez toen ze op de klok keek. ‘We moeten ons gaan haasten meid, anders komen we te laat.’ Inez stond op om de vuile vaat naar de keuken te brengen. Snel waste ze Naomi met een washandje met prinsessenzeep, poetste ze haar melktandjes en hielp haar met aankleden. Om precies tien minuten over acht verlieten ze het pand. Inez zette de kleine Naomi achterop in het fietsstoeltje en snoerde haar vast. Met een soepel gebaar gleed haar been over het frame van de fiets, zodat ze alvast met één voet op de trapper, op haar zadel kon gaan zitten. En daar gingen ze. Ien en Noom op de fiets. Inez was er zeker van dat buitenstaanders zouden denken dat ze een ploetermoeder was die een moeilijk gezicht trok omdat ze met kind en al tegen de wind in fietste. Niets was minder waar.  ‘Fuck wat doet die tampon zeer! Dat belooft nog wat onderweg.’

Vanuit een auto aan de overkant van de straat werden moeder en dochter met interesse geobserveerd. Toen ze de bocht om waren, ontving de computer van Inez opnieuw een mailbericht.

Deeltje 7

Inez werd wakker doordat zij een paar kleine voetjes in haar rug voelde priemen. Naomi had de gewoonte ontwikkeld om midden in de nacht wakker te worden en stiekem naar Inez’ bed te sluipen. Heimelijk vond Inez dat wel grappig al moest ze het eigenlijk niet goed vinden. Kinderen horen in hun eigen bed. Althans, dat zegt men. Ze draaide zich om en legde de overdwars liggende Naomi voorzichtig weer een beetje recht. Ze voelde koud aan en met moederlijke toewijding stopte ze het slapende kind weer lekker in. Een vlinderkusje op het voorhoofd van haar kleine engeltje kon ze niet weerstaan.

Inez draaide zich weer om en keek hoe laat het was. Het was 3.57 uur in de morgen. ‘Vier uur?’ kreunde ze ‘het is vier uur?’ en ze ging weer liggen. Wat moest ze nou? Het was te laat om opnieuw in slaap te vallen, als ze nu weer in slaap viel ging ze zich ongetwijfeld verslapen en als ze opstond, tja dan was ze op en dan? Ze zette de radio even aan om naar het nieuws van vier uur te luisteren en nog even met haar ogen dicht te genieten van haar warme bedje.

 ‘…..was in tranen. En het is dan ook nooit meer goed gekomen met haar. Okay mensen, het is bijna vier uur. Zo meteen, aan de andere kant van het nieuws, zijn wij weer bij u terug en dan gaan we het hebben over camera’s. Het is de droom van elke ordehandhaver. Het bespaart een hoop geld en mankracht. Ruim 120 van de 431 Nederlandse gemeenten hebben al jarenlang cameratoezicht. In het regeerakkoord kondigde het kabinet aan dat er meer camera’s moeten komen. Ook moeten de camera’s intelligenter worden. Maar helpt het eigenlijk wel?  Wat weten we eigenlijk over de effectiviteit van die camera’s? Ze worden gezien als oplossing van overlast en criminaliteit en als ze er eenmaal staan gaan ze nooit meer weg. Bovendien levert het zoveel beelden op dat we ze menselijkerwijs niet meer kunnen verwerken. En zijn intelligente camera’s al zo intelligent dat zij dat wel kunnen? Over de zin van steeds meer beelden dus. Na het nieuws van vier uur. Tot zo!’

Na deze mededeling hoorde Inez het bekende pieptoontje van het NOS nieuws op radio I. De nieuwslezer bracht zijn treurige wereldnieuws. ‘Het is toch

potverdorie om helemaal ziek van te worden? Zoveel ellende in de wereld?’ bedacht Inez zich. ‘Het is alleen nog maar kommer en kwel eigenlijk. Wanneer hoor je nou eens leuk nieuws?’ Ze trok het dekbed van zich af en ging aan de rand van het bed zitten. ‘Sodemieter op zeg’ sprak ze tegen de radio ‘Ik heb helemaal geen zin in al die ellende zo vroeg in de ochtend’ en ze drukte op de uit knop. Zuchtend stond ze op en trok stilletjes haar pantoffels aan. Naomi was nog steeds in Dromenland en het leek niet dat ze daar snel weer van terug zou komen. ‘Slaap lekker meid, droom jij je mooie dromen maar nu het nog kan. Als je straks groot bent geworden heb je nog maar zo weinig om van te dromen.’ Inez stopte haar dochter nogmaals in. ‘Althans, als je de media moet geloven dan.’

In de keuken aangekomen, zette Inez haar eerste bakkie koffie van die dag. En stak ze stiekem een peukie op. Onder de afzuigkap. Want ze rookte niet in huis, alleen in haar computerkamer. ‘Yeah right!’ dacht ze toen ze de koffiemok in de Senseo machine zette en op de startknop drukte. De versgeperste koffie druppelde in haar mok. ‘Ook weer zo’n zelfopgelegde regel onder druk van de media maffia. Vroeger sliepen ze verdorie met zijn achten in één kamer, meurden en ruften zich te pletter en toen was het goed. Nu steek je een sigaret op in je EIGEN huis, en voel je je schuldig omdat je daarmee de lucht vervuild voor een ander.’ Hoofdschuddend liep ze met een sigaret in haar mond, een mok koffie in de ene hand en haar pakje met andere sigaretten in de andere, naar de computerkamer.

‘Dat gaat weer lekker muts!’ sprak ze zichzelf toe. ‘Zeker met je verkeerde been uit bed gestapt of zo?’ Ze keek op de klok aan de wand. Het was zeven minuten over vier. ‘Je bent nog niet eens tien minuten op, en je loopt nu al te mekkeren. Dat belooft wat voor vandaag. Nou ja, eerst maar eens koffie drinken.’ En terwijl ze een slok van het hete, zwarte goud nam, zette ze de computer aan. Ze maakte de sigaret uit en liep naar de wc om haar ochtendplasje te doen. En die duurde lang! ‘Jezus Ien!’ lachte ze zichzelf uit ‘Wat heb je gisteren gedronken?’ Ze krabde zichzelf eens op het hoofd. Nee, er was niets bijzonders geweest gisteren. In ieder geval niet iets wat die grote plas rechtvaardigde.

Het piepje van de computer in de andere kamer gaf aan de deze gebruiksklaar was. Inez stond op en veegde de boel droog. ‘Kut! Ongesteld!’ en kreunend pakte ze het doosje tampons uit het kastje aan de muur. ‘Daar gaan we weer met die onzin, was het al weer zover dan? De tijd ging ook snel zeg!’

Doorlek proof, opgefrist en afgedroogd, liep Inez terug naar de computerkamer en nam een tweede slok van haar inmiddels lauwe koffie.

De aandrang om meteen dat Facebook in te duiken was groot. Goed, ze had haar mopperrondje achter de rug. Ze zat gesetteld met koffie en sigaretten achter de pc. De centrale verwarming was aangeslagen op dagstand en zorgde nu voor een lekkere temperatuur in huis. Naomi lag nog steeds diep in slaap en alles was rustig. Eigenlijk was dit uur van de dag, één van haar favorieten. Inez kon niet zeggen of ze nou een ochtend- of een avond mens was. Ieder uur had zijn charme maar ze moest toegeven dat de vroege ochtenduurtjes toch wel bijzonder fijn waren. Dan stond ze nog aan het begin van de dag, verfrist door slaap en kon ze plannen maken zonder gehinderd te zijn door kinderperikelen en andere kleine drama’s.  

Eens even kijken. Ze startte haar elektronische agenda op. Vandaag moest er werk ingeleverd worden bij de uitgever. Inez was freelance vertaalster. Ze was een officieel beëdigde tolk Engels en daarnaast vertaalde ze ook boeken en paperbacks vanuit het Engels naar het Nederlands voor een grote uitgever. De afgelopen weken had ze zich voornamelijk beziggehouden met het vertalen van één of ander historisch flutromannetje. Dat hele verhaal stak van clichés aan elkaar, en op het einde kreeg de held van het verhaal, altijd iets met de heldin. Inez zuchtte. ‘Ging het in het werkelijke leven ook maar zo makkelijk.’ De koffie was op en Inez maakte nieuwe. ‘Nou ja, nog drie pagina’s te gaan en dan ben ik daar ook klaar mee. Eens even kijken…..om kwart over negen terug van Naomi’s school, dan nog even naar de apotheek…ja….moet ik terug kunnen zijn om kwart voor tien. Vertaaltijd duurt ongeveer anderhalf uur…als ik het ruim neem moet ik toch echt rond lunchtijd klaar zijn met die ellende.’

Opgelucht dat ze nog ruim voor de deadline om vier uur ‘s middags, haar stukken in kon leveren, liep Inez terug naar haar computer. ‘Okay, dan kan ik nog even met die Jasper gaan ouwehoeren.’

‘Wat wilde hij ook alweer? Afspreken vandaag toch?’ bedacht Inez zich toen ze haar Facebook opende. ‘Denk niet dat ik dat ga doen met die deadline van vandaag. Werk gaat nog steeds voor het mannetje.’ Ze glimlachte even, hoe anders was haar instelling van nu in tegenstelling tot die van een paar jaar geleden, toen ze nog met Jeroen was. Jeroen wilde dat hij het middelpunt van haar leven was, zelfs als dat betekende dat zij haar eigen ding opzij moest zetten om hem in de watten te leggen. Menig keren hadden ze daar ruzie over gehad. De gedachte aan Jeroen zette ze snel opzij. Hij had geen vat meer op haar en ze was weer veilig. Ze had geen zin om de gaten in de Tijdlijn in te vullen met haar gedachten over Jeroen. Dat ging niet gebeuren vandaag.

Facebook gaf aan dat er meerdere notificaties waren van vrienden die iets hadden gepost. Er waren geen vriendschapsverzoeken en een vijftal privéberichten. Eentje van Jolande, eentje van Estelle en drie van iemand die ze niet zo snel herkende.

Jolande raakte maar niet uitgesproken over haar Italiaan Giovanni, die verrassend genoeg nog steeds haar vaste vriend was. Die relatie was begonnen toen zij en Jolande naar dat feestje waren gegaan waar Inez Jochem had ontmoet. Okee, ze was blij voor haar vriendin dat ze een kerel had maar ondertussen ergerde ze zich een ongeluk omdat Jolande helemaal weg was van die gast en werkelijk alles voor hem deed. Het herinnerde haar verdulleme weer aan die Jeroen en hoe ze zelf was geweest toen ze in die relatie met hem zat. Ze zag Jolande dezelfde fouten maken maar hield wijselijk haar mond. Wie was zij om over een ander te oordelen eigenlijk? En misschien vond Jolande het wel helemaal geil om als voetveeg te dienen. Nee, Inez hield persoonlijk niet van die Mediterrane types. Veel te veel macho en zo godsgruwelijk verwend door La Mama thuis, dat ze het niet meer dan normaal vonden dat jij dat ook wel even voor ze zou doen als je eenmaal met ze samenleefde. Nou ja….ieder zijn of haar smaak. ‘Ik weet in ieder geval weer dat Giovanni alleen maar dat speciale merk onderbroeken wil dragen en dat die alleen maar in Italië te verkrijgen zijn. Goed om te weten dat je die ook online kunt bestellen.’ dacht Inez bij deze non informatie en ze klikte het berichtje van Estelle open.

Estelle had ook niets te melden, behalve dat ze gisteren nog Rafael tegen was gekomen nadat ze samen geluncht hadden. Ze had nog even gebeld met Erica, die de griep had en ziek thuis op bed lag. Of ze van de week tijd had om overdag samen met haar even bij Erica langs te gaan. Inez stuurde een berichtje terug met de mededeling dat ze altijd tijd had voor Erica. En dat woensdag of donderdag wel zou kunnen.

Volgend berichtje van een onbekende afzender: Ik hou van je

Het daarop volgende berichtje: Ik hou van je, verlos me van deze pijn

Laatste berichtje: Ik hou van je, je maakt me gek van verlangen

‘What the fuck?’ een spraakloze soort van zucht ontsnapte Inez toen ze deze berichtjes zag. Ze nam een slok koffie en stak een sigaret op. Ze leunde achterover en staarde naar haar computerscherm. ‘Wat is dit nou weer?’

Haar hart maakte een sprongetje en zorgde voor een onaangenaam gevoel. Snel klikte Inez de berichtjes weg door weer naar haar eigen profiel te gaan. Kees, een andere Facebook vriend en collega vertaler, had op haar prikbord een YouTube van de Golden Earring gepost. When the lady smiles klonk door de luidsprekers van haar pc toen ze de clip afspeelde. Eronder had hij gepost:  

voor jou, je hebt dan wel geen rood haar, maar je glimlach is me net zo veel waard.  You drive me wild baby…hahaha….Doe die kleine de groeten van Ome Kees en ik zie je later vandaag. xx

In de clip trok Barry Hay de kleren van een non. Eronder droeg ze een sexy rode BH.

Een huivering trok door haar lichaam en ze ging terug naar de berichten.

Het eerste bericht was gisteravond verstuurd. Zo rond de tijd dat ze het mailtje van Jasper had gelezen. Kennelijk net erna dus, anders had ze het wel gezien. Toch?

‘Kut! Jasper! Die moet ik ook nog mailen! Ga ik zo doen, niet vergeten.’

De twee andere mailtjes waren rond middernacht verstuurd. Afzender van alle mailtjes was iemand met de naam YourSecretMan.

‘Verdomd, nou wil ik het weten ook!’ Ze klikte op de hyperlink achter de naam YourSecretMan om te kijken wat deze figuur op zijn of haar (want dat kon tegenwoordig ook nog) op het prikbord had staan. Maar nee, Facebook gaf aan dat het account niet bestond. Het advies om de naam opnieuw in te tikken en te controleren of het wel goed gespeld was, was pure onzin omdat ze via de hyperlink naar het prikbord wilde gaan. Geen gelul over foutief gespelde namen dus. Ze had van deze afzender de mailberichten gekregen, dus als Facebook aangaf dat het account niet bestond, kon ze er van uit gaan dat het inderdaad niet meer bestond.

‘Wat nu?’ vroeg ze zichzelf af. ‘Nou ja, je kunt toch niet achter die gegevens komen als dat account verwijderd is, het heeft totaal geen nut om daar over na te gaan denken.’ Een klein moment was ze stil en bedachtzaam. Toen ineens riep ze uit:  ‘Wat een onzin zeg! Daar ga ik niet over lopen klooien hoor!’ Geheel zonder na te denken en puur op gevoel, verwijderde ze de drie e-mails. Opgeruimd staat netjes.

Ze sloot de computer af, stond op van haar bureau, nam het koffiekopje mee naar de keuken en ging onder de douche.

‘Kut! Vergeet ik nog die Jasper te mailen!’

Deeltje 6

Ongeloof. Verbijstering. Dat was wat Inez voelde toen ze de telefoon neerlegde op de keukentafel.

Had ze dat nou goed gehoord? ‘Ach joh, zal wel verkeerd verbonden zijn geweest’ sprak ze zichzelf bemoedigend toe. Ze liep naar de koelkast en haalde er een koude fles witte wijn uit. Ze pakte een wijnglas uit het rekje en deed er wat ijsblokjes in. Toen ze de wijn op de ijsblokjes goot, probeerde ze zich te herinneren hoe de stem geklonken had en wat er ook al weer precies was gezegd. Iemand zou haar pakken? En ze was ook nog een slet?

‘Nou’ dacht ze ‘dat zou dan niet de eerste keer zijn dat iemand dat tegen me zegt.’ Een huivering gleed langs haar ruggengraat en ze dacht onwillekeurig terug aan haar ex- man, de vader van haar dochtertje.

Ooit was ze helemaal compleet verliefd geweest op deze man. Ooit had ze innig veel van hem gehouden. Hij kwam op een moeilijk moment in haar leven en hij toonde volledige en absolute interesse in haar. Dat was een heel fijn gevoel geweest en het maakte dat ze hem nooit meer wilde laten gaan. Fantastisch vond ze het, toen hij haar zijn liefde verklaarde. Ze herinnerde zich nog hoe ze zich had gevoeld toen hij haar vroeg met hem te gaan samenwonen, als proef, gewoon om te kijken hoe het ging als ze eenmaal getrouwd waren. Het was een hele vage herinnering en het kostte haar moeite om ook echt dat moment in haar geheugen terug te halen.

De Tijdlijn sprong in haar gedachten. In hoeverre had ze de herinneringen aan haar ex inmiddels naar eigen voorkeur ingekleurd? Hij was nu niet meer dan een schim uit haar verleden, heel veel dingen was ze allang vergeten en kwamen alleen in haar gedachten bovendrijven omdat iets of iemand toevallig iets deed of zei, waardoor ze ineens aan een voorval of iets dergelijks moest denken. De gedachte aan Jeroen waren té pijnlijk. Iets in haar systeem ging over tot blokkade als ze de naam Jeroen alleen al hoorde.

Vreemd dat een raar telefoontje haar aan hem deed denken.

Hoe lang zat hij nou al vast? Hij kon haar niet eens bellen. Hij wist niet waar ze woonde laat staan wat haar telefoonnummer was. Ze stond nergens vermeld. Toch was ze ergens verontrust. ‘Doe jij eens even lekker normaal muts!’ vermande ze zichzelf en ze liep naar de computerkamer.

Eenmaal ingelogd en wel, opende ze haar Facebook. En ja hoor, daar was ie dan eindelijk! Het verwachtte mailtje van die extreem mooie man, Jasper.

Jasper. Zijn naam zong door haar gedachten en al snel was ze het vreemde telefoontje vergeten. Ze keek naar het mailtje, nam een flinke slok van de koude witte wijn. ‘Zo! Die is even koud zeg!’ schoot het door haar heen toen ze de ijskoude vloeistof in haar mond liet rondgaan. Het was wijn met bubbeltjes en ze kon het niet laten om haar neus op te trekken. Dit hele gedoe maakte dat ze het koud kreeg en of ze nou wilde of niet, ze moest even rillen.

Verrassend genoeg zorgde de ijskoude wijn al heel snel voor een warm gevoel in haar lijf. Nog even leunde ze achterover en stak een sigaret op. In huis werd niet gerookt, behalve in haar computerkamer. Dat was haar domein, van niemand anders. En aangezien ze beroepsmatig veel achter de computer doorbracht, was dit de enige plek waar ze zichzelf toestond alles te doen wat God verboden had. Ook roken dus.

Okee, de mail van Jasper. Ze genoot intens van het gevoel dat een extreem mooie man de moeite had genomen om haar, Inez de Ruiter, een spannend emailtje te sturen. Natuurlijk wist ze niet of dat mailtje daadwerkelijk ook echt spannend was, het ging uiteindelijk om het teruggeven van een bonuskaart. Maar toch, hij kon het geval ook gewoon achterlaten bij de Appie en verder niets doen. Kennelijk wilde hij toch ook iets van haar. En het was verdomd spannend om op dit moment nog niet te weten wat dat iets was.

In plaats van het mailtje lezen, besloot Inez nog een glaasje wijn te halen. Onderweg naar de keuken, glipte ze nog even de kinderslaapkamer in om te kijken of alles goed was. Naomi was in diepe rust en sliep met haar duim in de mond. Zo te zien vertelde Klaas Vaak haar allerlei leuke verhaaltjes daar in dat Dromenland, want ondanks die duim in haar mond, meende Inez toch een vaag glimlachje te zien. Vertederd sloot ze de deur en ging op weg om die wijn te scoren.

Niet veel later opende ze het mailberichtje van Jasper. Wat ze daar las, maakte dat haar hart een sprongetje in de lucht maakte. Hij schreef:

‘Hey Inez! Wat leuk dat ik al zo snel van je terughoorde. En natuurlijk fijn dat je me als vriend hebt toegevoegd. Ik kon het inderdaad niet laten en heb je foto’s eens even goed bekeken. Niks mis mee, zou ik zo zeggen. Ik vind je een ontzettende leuke meid om te zien trouwens. En ben ik even blij dat ik die bonuskaart van je in handen heb gekregen, (lachend mannetje icoontje). Ik zou je graag weer in levenden lijve willen zien. Heb jij toevallig morgen even tijd voor me? Zullen we ergens afspreken of zo? Laat me even weten. Jasper xx.’   

Inez nam een hijs van haar sigaret en kon een brede glimlach niet onderdrukken.

‘Jeetje, dat had ik niet verwacht zeg, hij vind me nog leuk ook zo te zien! Nou nou, sjonge jonge zeg.’ en ze nam nog een slokje van haar wijn.

Zou ze reageren? En wat zou ze zeggen? ‘Rustig aan meid, niet te happig reageren. Dit zou wel eens op iets heel leuks kunnen uitdraaien.’ Mits ze het goed aanpakte dan.

Maar wat zou ze kunnen zeggen en nog belangrijker, hoe zou ze dat moeten inkleden? Het lag er duimendik bovenop dat het hem niet om die verrekte bonuskaart van doen was.  Dat was overduidelijk. Maar hoe zou ze hem nou duidelijk moeten maken dat ze zelf ook wel in was voor een ‘interessant’ gesprek over een bonuskaart zonder al te wanhopig op zoek over te komen?

Ze besloot dat ze hem nog even zou laten sudderen. Morgenvroeg was hij als eerste aan de beurt en resoluut sloot ze haar pc af, geen acht slaande op het andere bericht dat ook naar haar was gestuurd.

Okay, haar leven op dit moment zag er niet al te rooskleurig uit, maar diep van binnen dankte ze de extreem mooie man dat hij haar dag toch iets mooier had gekleurd dan verwacht toen ze vanochtend opstond.  

Snel nog even plassen en haar tandenpoetsen en Inez was ook klaar om Klaas Vaak een handje te geven.

Deeltje 5

Nadat ze afscheid had genomen van haar vriendin Estelle, liep Inez nog even door het centrum van haar stad. Even winkels kijken en zien of er nog iets leuks te koop was. In geen van de winkels had ze succes voor zichzelf, maar op de kinderafdeling van een groot warenhuis vond ze precies wat ze zocht. Nou ja, eigenlijk zocht ze niets, maar dit kon ze gewoon niet voorbij laten gaan. Een fantastisch leuk setje voor een kleine meid van 4 jaar. Precies haar maatje en perfect geschikt voor de laatste dagen van de winter. Ze kocht het setje kinderkleding en kon toch ook de verleiding niet weerstaan om in de rij bij de kassa, het doosje van een afgeprijsde liefdes film te bekijken. De film heette Dogfight en ging over een stelletje gasten die op het punt stonden naar Vietnam te gaan. De avond voor hun reis, hadden ze een weddenschap afgesloten. Degene die het meest lelijke meisje meenam om te dansen, zou geld winnen. Eén van die gasten vond een anders-dan-anders meisje in een lunchroom en nam haar mee maar onderweg kreeg hij al door dat ze toch wel uit een interessant stuk hout was gesneden. ‘Die neem ik mee’ dacht Inez en bedacht zich dat als de film tegenviel, ze maar 6 euro kwijt zou zijn. De caissière pakte het leuke kindersetje in, vroeg of ze nog airmiles had, pakte de airmiles kaart aan, rekende af en gaf de tas met de kinderkleding en de film aan Inez.

Het duurde niet lang voordat Inez thuis was. Ze pakte de kinderkleding uit en hing deze aan de deur van de kast in de kinderkamer. Als haar dochtertje vanavond thuis kwam, zou ze blij verrast zijn. Inez kon niet wachten tot het zover was. De uitdrukking in het kleine kindergezichtje, de verrukking over iets nieuws, was Inez nog altijd goud waard. Snel stofzuigde ze nog even de woonkamer en de keuken en zette de wasmachine aan. Nog een half uurtje en dan zou Naomi thuis komen. Een half uurtje de tijd nog om nog even te computeren en snel liep ze naar de computerkamer annex washok. Het ding draaide de verplichte riedel aan opstartprocedures en binnen 3 minuten was ze online. Ze ging snel naar Facebook maar nee, geen berichtje terug van die leuke gast. ‘Toch wel weer jammer’ dacht ze ‘hij zou mijn berichtje terug nou toch wel gelezen hebben?’ Verder zag ze wat berichtjes van vrienden, een vriendschapsverzoek van iemand die meende vroeger bij haar in de klas te hebben gezeten en wat persoonlijke berichten, die op dat moment haar aandacht niet vereisten. Net toen ze naar haar favoriete horoscoop pagina wilde gaan, ging de telefoon.

Ze pakte de telefoon en nam op  ‘Met Inez’ sprak ze gedachteloos.  ‘Met Jochem’ klonk het kortaf terug.

Jochem dus. Ze slaakte een onhoorbare zucht. ‘Daar gaat het gesodemieter beginnen’ dacht ze bij zichzelf en ze antwoordde ‘Hey Jochem, heb je mijn sms’je ontvangen?’ S

tomme vraag Inez….ja natuurlijk heeft hij je sms’je ontvangen, anders zou hij je niet bellen….hij belt nooit op zondag. Want dat is weekend en in het weekend moet hij altijd iets leuks doen met Susan en de kinderen.

‘Ja natuurlijk heb ik je sms’je ontvangen!’ beet hij haar toe ‘Dat kwam ook weer lekker goed uit op een zaterdagmiddag. Je weet toch dat ik dan met de kinderen bezig ben? En dat Susan dan zowat iedere seconde in mijn nek staat te hijgen? Potverdorie man, je snapt toch wel dat je dat soort dingen gewoon niet moet doen?’ Inez liet de tirade gelaten over zich heen komen. Ze slikte wat speeksel door en hoopte dat daarmee haar keel minder droog zou worden. ‘En wat heeft dit smsje nou weer te betekenen?’ vervolgde hij iets minder krachtig maar toch nog wel duidelijk geïrriteerd. ‘Wij hebben het toch leuk samen? We delen toch dingen samen? Potverdorie….ik heb je vrijdag nog geneukt….jij vond het toch ook…..? Ik begrijp je niet….’ Zijn stem veranderde iets van toon. ‘Hallo Inez? Inez?.....Inez! Ben je er nog?’ Hij legde bij de laatste keer Inez, de klemtoon op de I en meestal betekende het dat hij zwaar geïrriteerd was. Alsof je een hond commandeert terug te komen. Normaal gesproken trok ze zich dat erg aan, maar op een of andere manier, leek het er nu niet meer toe te doen. Een vaag,  blij gevoel welde op in haar diepste binnenste. Het maakte dat ze helemaal geen woord kon uitbrengen. Haar keel voelde gortdroog aan en snel nam ze nog een slokje wijn. Dat gaf haar de kracht om haar mond open te doen.

‘Euh……Jochem….jaja... ik ben er nog. Ik..euh….ik snap dat je boos bent maar….’  begon ze. ‘Je snapt dat ik boos ben?’ viel hij haar in de rede. ‘Je snapt het?  Nou, dat is me ook wat zeg....ze snapt het! Jezus Ien, ik ben compleet over de rooie hierzo. Ik snap echt niet waar dit ineens vandaan komt. Wat heb ik nou verkeerd gedaan?  Zo lig je met me in bed en zeg je dat je van me houdt, en de andere dag, op zaterdag nota bene terwijl je weet dat ik bij
Susan ben, stuur je me zo’n kut sms’je dat je het voor gezien houdt. Wie denk jij nou helemaal te zijn joh?’ Zijn stem sloeg over ‘Potverdomme Inez…..dat kun je me niet maken... trut!’  Met deze uitbarsting werd de verbinding verbroken. Inez keek nog eens even naar de telefoon. Ze geloofde het niet dat hij zo snel het bijltje erbij neergooide. 'Hij zal vast nog wel een keertje bellen' zuchtte ze.

Ze keek op de klok. Nog 10 minuten en dan was die kleine meid weer thuis. ‘Snel nog maar even een glaasje wijn pakken’ dacht ze.

Terwijl ze naar de keuken liep, ging alweer de telefoon. ‘Tjees, niet nu al dat gezeik!’ en ze negeerde de ringtoon van haar mobiel. Snel stak ze een sigaretje op en deed de afzuigkap aan. De telefoon zweeg. ‘Gelukkig’ dacht ze. ‘Ik heb er nu even geen zin in. Blijf maar lekker bij die Susan en die kutkinderen van je en vind maar gauw iemand anders om te grijpen, dan ben ik tenminste van je af.’  Ze nam een laatste hijs van haar sigaret en doofde de peuk onder de kraan waarna het stompje in de vuilnisbak op het balkon verdween. 

Ding dong! Daar ging de bel die de komst van Naomi aankondigde. Snel liep ze naar de deur om open te doen. Vanachter de voordeur hoorde ze al de stemmen van haar dochter en van haar vader. Een glimlach verscheen op haar gezicht, ze vergat het vervelende gesprek van zonet. Een stel ijsblauwe kijkers, op ongeveer één meter hoogte, straalden haar tegemoet en onmiddellijk ging Inez door de knieën om haar dochter in haar armen te sluiten. ‘Hey Noom! Dag lekker ding van mama….heb je me gemist?’ Naomi zei  ‘Mama, ik heb met opa de eendjes water gegeven vanmorgen in het park en…’ Opa lachte en onderbrak haar ‘Nee Naomi, we hebben de eendjes in het water BROOD gegeven.’  Inez trok het kleine kinderlijfje stevig tegen zich aan. Hoe ze het deed, wist ze niet, maar Naomi rook altijd zo lekker. Het voelde altijd fijn om haar kind te knuffelen, het was het enige zekere in haar hele leven op dit moment. Lachend stond ze weer op en ging op haar tenen staan om haar vader een kus op de wang te geven. ‘Hai pap, hoe is het ermee? Kom je nog even binnen? Wil je koffie?’ en Inez gebaarde uitnodigend met haar hand binnen te komen. ‘Nee meid, je moeder zit thuis op me te wachten. Hier heb je Noom d’r spullen, haar beer zit in de tas.’ Hij overhandigde haar een tas met daarop de beeltenis van Rapunzel, de huidige idool van Naomi.

‘Ze is een hartstikke lieve meid geweest dit weekend. Ze heeft goed gegeten en zo. Kan ook niet anders met oma’s kookkunst haha’ en hij wreef over zijn dikke pens. Inez keek haar vader vertederd aan. Negenenzestig was hij maar door de ondeugende twinkeling in zijn ogen en zijn jeugdige manier van doen, kon hij makkelijk door gaan voor half vijfenvijftig, begin zestig.

Naomi had het tafereeltje aandachtig staan bekijken maar nu ging het haar toch iets te lang duren. ‘Nou dag oop, ga je nou naar oma?’ Inez moest een beetje lachen om deze opmerking. ‘Jazeker’ zei opa ‘maar alleen als ik nog een kusje van je krijg.’ Met deze woorden, zakte hij op zijn beurt door zijn knieën en vouwde uitnodigend zijn armen open voor zijn kleinkind. ‘Dag schat’ zei hij ‘zul je lief zijn voor mama? Als je lief bent, gaan we overmorgen weer de eendjes voeren.’ Naomi knikte en gaf haar opa een vlinderkusje. Hierna rende ze langs Inez heen de gang in naar de woonkamer.  Inez draaide zich lachend  naar haar vader. ‘Bedankt pap voor de oppas. Doe ma de groeten van me en zeg haar dat ik haar morgen nog even bel. Ik heb nog van die koffiepunten voor haar. ‘ Haar vader antwoordde ‘Jazeker, zal ik doen. Doe jij je deur goed op slot? Ik heb hier om de hoek een paar van die ongure gasten gezien en ik vind het niet fijn dat jij hier alleen zit met die kleine meid.’ Inez wuifde hem lachend weg. ‘Jaja’  stelde ze hem gerust ‘zal ik doen. Bel jij even als je thuis bent?’  Haar vader grinnikte, draaide zich om en liep weg.

Inez deed toch de voordeur op het nachtslot en liep naar de kamer waar de kleine meid naar toe was gegaan.

‘Noom, ik heb iet leu….’ begon ze toen ze voet in de kamer zette. Ze staakte haar loopje en keek vertederd naar het kleine hoopje mens op de bank, in diepe slaap en met haar duim in haar mond. ‘Wat heb ik toch een knap kind’ dacht ze en ze tilde het slapende kinderlijfje naar de kinderkamer. Met moederlijke routine ontkleedde ze het kind, voorzag haar van een frisse Dora nachtjapon en legde haar in bed onder de warme deken en dekte haar toe.

Hopelijk had Noom nog geplast voordat ze bij opa en oma wegging. Nou ja, ze was inmiddels vier en wist waar de wc was, mocht het nodig zijn. Anders kon ze altijd nog om haar mama roepen.

Ze deed net de deur van de kinderslaapkamer zachtjes dicht toen opnieuw de telefoon ging. ‘Godsamme!’ vloekte ze en ze liep kordaat naar de computerkamer waar de telefoon lag. Geen nummer herkenning deze keer in de display maar ze wist zeker wie het was. Ze zuchtte een keer diep. Jochem kennende, zou het een lange strijd worden. Hij kreeg altijd zijn zin en als hij het niet kreeg, bleef hij net zo lang zeuren tot hij het wel voor mekaar had. Ze had het al eerder met hem meegemaakt. ‘Oké meid’ bedacht ze zich ‘geef die gast van katoen, je kunt het!’ en met meer kracht in haar stem dan ze eigenlijk bedoelde zei ze ‘Met Inez, luister Jochem……Ik’

Iets aan de andere kant van de lijn deed haar abrupt afstoppen. Ze hoorde een soort gekraak. Nee, het was meer een soort van gehijg. 'Hallo, met wie spreek ik?  Jochem, hou op met die stomme spelletjes, ik ben hier niet van gediend. Het is over en dat moet je maar accepteren en.....'

‘Jij bent een slet en ik ga je pakken’ siste een zachte stem. De verbinding werd verbroken. Voor de tweede keer die dag bleef Inez achter met een open mond.

Deeltje 4

‘Heb je die gast nou alweer geneukt? Je zei vorige keer toch dat je dat niet meer zou doen?” Estelle keek haar tegelijkertijd vragend en verontwaardigd aan.

Inez nam zwijgend een slok van haar koffie en keek schuldbewust naar haar vriendin. ‘Ja, dat weet ik. Ik wil het ook niet meer. Ik heb hem een sms gestuurd dat ik er mee wil stoppen.’  Estelle’s wenkbrauwen schoten nu helemaal de lucht in. ‘Sms?’  vroeg ze  ‘heb je het uitgemaakt via de sms? Jeetje zeg! Gloeiende ganzen! Dat had ik nou ook weer niet van je verwacht hoor! Waar ben je nou helemaal mee bezig Inez?’

De verontwaardiging in Estelle’s gezicht vloeide over naar ongeloof. ‘Nou had je eindelijk een vrij weekend voor jezelf, ga je dat weer doen. Zo schiet het toch niet op met je? Dat snap je toch zelf ook wel?’ Inez kreeg het inmiddels Spaans benauwd van de preek van haar beste vriendin. Natuurlijk wist ze ook dat ze niet goed bezig was. Maar Estelle had makkelijk praten. Die hoefde niet in haar eentje voor alles te zorgen.

Het was zondagmiddag, een paar uurtjes nadat Inez het veelbelovende mailtje had ontvangen. Een klein uurtje nadat ze haar mailtje had gestuurd, had ze de hoop op een snel antwoord opgegeven en had ze de pc uitgezet. In plaats daarvan had ze Estelle gebeld en gevraagd of ze mee ging een bakkie doen in het centrum. Om 3 uur troffen ze elkaar in hun favoriete brasserie en al snel stond Paula, de serveerster van de tent, klaar met de kaart.

‘Doe voor mij maar een Latte Machiato zonder suiker en een broodje met geitenkaas.’ Estelle hoefde niet eens op de kaart te kijken. Eigenlijk nam ze altijd het zelfde. Ze keek naar Inez en wachtte rustig af tot deze een keuze had gemaakt. ‘Hey Paula! Wat zie je er goed uit vandaag.’ Paula glimlachte vriendelijk naar Inez. ‘Dank je wel hoor liefje, jij ziet er een beetje vermoeid uit. Heb je een druk weekend gehad?’ De vriendelijkheden tussen de twee vrouwen werden ruw verstoord door een opmerking van de derde: ‘En of ze het druk heeft gehad. Als je tenminste het neuken van een getrouwde kerel druk bezig kunt noemen.’ Paula keek Estelle vol ongeloof aan. Had ze het nou goed verstaan? Inez bleef strak op de kaart kijken en voelde haar rooie kop weer te voorschijn komen. Estelle was weer lekker bezig. Eigenlijk moest ze nu kwaad worden. Estelle zette haar toch maar even mooi voor lul en dat moest ze eigenlijk niet goed vinden. Toch kon ze niet kwaad worden op haar. Inez wist hoe Estelle in elkaar stak en dat ze het gewoon zei uit bezorgdheid over haar, Inez. Estelle had nou eenmaal het hart op de tong, wond er geen doekjes om als het om anderen dan uit het vriendenclubje ging, dus waarom zou ze dat dan wel moeten doen, nu het om haar ging? Ze keek Estelle aan. God wat hield ze van die vrouw! Hoe lang kende ze haar al? 20 jaar of zo? Ze waren ooit samen begonnen als uitzendkracht bij een administratiekantoor. De klik tussen de beide dames was er meteen. Ze waren allebei net 15 en klaar voor de wereld. Te beginnen als vakantiekracht in het archief van het administratiekantoor. Dagen brachten ze door in het archief, lachend en pratend over popmuzikanten, school en jongens. Dat was waar hun leven uit bestond en gezamenlijk leerden ze nu een nieuw facet van het werkelijke leven kennen; ze noemden het werk.

Estelle was een grote, blonde meid. Echt Hollands welvaren. Grote borsten, dikke platte reet en een hart van goud. Een vriendin uit duizenden waar ze al heel wat lief en leed mee had gedeeld. Estelle trouwde op haar 24^e met Peter en ontpopte zich als een huisvrouw in de betere stand, omdat haar echtgenoot goed de kost verdiende met aannemerswerk.

Na een 7 jaar durend kinderloos huwelijk, waren ze nu geruime tijd bezig met het verwekken van een kind op een anders dan natuurlijke wijze. Dat verliep niet zonder slag of stoot en soms was Estelle heel verdrietig, boos of juist gewoon positief. Kennelijk was het vandaag een moeilijke dag voor haar, anders had ze nooit zo’n opmerking gemaakt. ‘Doe mij maar een kopje citroenthee Paula, en een broodje ei graag.’ Paula nam de kaarten in, zei dat de bestelling was genoteerd en liep naar achteren om het voor ze in orde te maken.

‘Ik weet ook niet waarom ik met hem naar bed ben geweest. Ik had er helemaal niet op gerekend eigenlijk. Het was al laat aan het worden, ik stond in de keuken toen hij belde en hij zette me min of meer voor het blok. Hij was al onderweg zei hij en voor ik het wist stond hij voor de deur en lagen we twee tellen later te ronkebonken.’ ‘Heb je het nog een beetje naar je zin gehad dan?’ vroeg Estelle. ‘Zo lang doet hij er toch meestal niet over?’ Inez pakte een tandenstoker uit een doosje dat op de tafel stond. ‘Nee, hij heeft er niet lang over gedaan nee. Eerlijk gezegd stond hij met een half uurtje weer buiten. Ik heb er langer over gedaan om me om te kleden en de kamer een beetje gezellig te maken, dan hij nodig had om uit te kleden en klaar te komen.’ Terwijl ze dit zei, voelde ze opnieuw de triestheid van de situatie. Estelle voelde feilloos aan wat er door Inez heenging.

Paula bracht de Latte Machiato en de citroenthee. ‘Zo kijk eens dames’ en ze trok een ietwat moeilijk gezicht. ‘Hier is alvast jullie drinken.’ Paula zette de koffie en de thee neer vanaf een dienblad en legde alvast bestek op de tafel. Toen dat klusje geklaard was, klaarde haar gezicht weer op en liep ze met een professionele glimlach weer terug naar achteren.

Inez roerde schijnbaar vol in gedachten de suiker door haar thee. Estelle likte het schuim van haar lepeltje, waarbij ze een beetje smakte. ‘Maar kom op hee, je hebt er toch zelf ook wel lol van? Waarom doe je het anders?’ Inez haalde haar schouders op. ‘Ik heb werkelijk geen idee Es, het is nou eenmaal zo gelopen en ach, ik vind het soms gewoon fijn om dichtbij iemand te zijn, ook al is hij niet van mij.’ Estelle nam net een slok van haar gloeiendhete koffie. De slok koffie was of iets te groot, of iets te heet maar door een plotselinge hoestaanval zette ze snel haar kopje neer. Gauw pakte ze een servet en hield dat voor haar mond. Al hoestend en proestend vroeg ze aan Inez hoe het nou voelde om seks te hebben met iemand, waarvan je op voorhand al weet dat het niets kan worden op de langere termijn. Ten eerste was hij officieel met een andere vrouw en ten tweede was hij alleen bezig met zichzelf. Wat kon Inez daar nou van verwachten? Had ze dan geen enkele waardering voor zichzelf? Ze was nu 36 verdorie! Dit kon ze toch niet volhouden? Er was toch meer dan alleen dit in het leven?

Inez hoorde wat Estelle zei maar wachtte rustig af tot de hoestbui volledig voorbij zou zijn. Estelle kennende zou het nog wel even duren en als ze zo’n hoestbui had kon ze toch geen zinnig gesprek voeren voor een paar minuten.

Zuchtend keek ze in haar tas en haalde ze er een hoestbonbon uit. ‘Hier, neem een Vicks.’ Estelle nam de hoestbonbon aan maar legde het naast zich neer. ‘Die is voor straks, zo meteen komt mijn broodje geitenkaas en dat smaakt niet samen. Maar vertel nou eens…wat schiet je er nou mee op om het met een getrouwde kerel te doen? Er zijn zoveel leuke kerels Inez, waarom moet je nou net die ene eruit pikken?’

Inez keek Estelle aan. ‘Ik heb dat echt niet zo bewust uitgezocht hoor, als je dat bedoelt. Jochem was gewoon voorhanden toen ik hem voor het eerst ontmoette bij Carla op dat feestje. Het leek me  wel spannend. Ik zag en ik kwam om het maar even zo te zeggen. In het begin was hij heel anders. Eigenlijk dacht ik dat hij een neukert voor één keertje zou zijn. Had ik dit van  te voren geweten, was ik er nooit aan begonnen.‘

In het bewustzijn van Inez trad een soort van waarschuwingsmechanisme in werking. Ze was nu werkelijk bezig met het opvullen van gaten in haar tijdlijn en voor het eerst sinds ze over de tijdlijn had nagedacht, werd ze zich hiervan bewust. De broodjes werden gebracht en Estelle maakte nog even van de gelegenheid gebruik om naar het toilet te gaan.

Inez’ gedachten dwaalden af. Het feestje bij Carla ja. Dat was ongeveer een maand of 8 geleden. Ze had er helemaal geen zin in gehad maar was toch gegaan omdat Jolande zo had gezeurd hierom. Er zou een hele spannende kerel komen volgens Jolande en daarom moest en zou ze erbij zijn. Of Inez alsjeblieft mee wilde gaan, want Jolande wilde voor geen goud alleen naar dat feest. Goed, voor je beste vriendinnen doe je alles en Inez had ingestemd. Opgemaakt, netjes in de kleren en op hoge hakken toogden ze die bewuste avond naar het huis van Carla. Buiten hoorden ze het feestgedruis al en het leek een gezellige boel daar binnen. Carla deed hen uitbundig begroetend de deur open nadat ze hadden aangebeld en binnen een paar minuten waren ze opgenomen in de groep feestvierders. Jolande had haar oogje laten vallen op een fantastische Italiaan en zodra ze de kans kreeg om met Giovanni te gaan staan beppen, was ze weg, Inez achterlatend en er totaal niet bij stilstaand dat Inez voor haar was meegekomen. ‘Ook goed’ dacht Inez en ze liep nog maar eens langs het buffet.

Terwijl ze net voorover bukte om bij de garnalensalade te kunnen, voelde ze iets langs haar billen glijden. Gealarmeerd keek ze om en keek in een stel diepbruine ogen. ‘Sorry schat, ik moest even zo gaan staan’ en hij keek om een wees op een kluitje mensen vlak achter hem die breed gebarend een ingewikkelde vogeltjesdans aan het uitvoeren waren. ‘Het was niet mijn bedoeling om je..euh….zo aan te raken. Wil je wat van me drinken?’ Inez had hem verbaasd aangekeken. Of ze iets van hem wilde drinken? Van hem? Ze proestte het hardop uit. ‘Hoe iets van jou drinken? Moet je er soms voor betalen?’ had ze hem gevraagd. Hij lachte breed en het ijs was gebroken.

Die avond had ze helemaal niet meer aan Jolande gedacht en of het wel veilig was met die Giovanni. Jochem, zo bleek hij te heten, week niet meer van haar zijde en samen vermaakten ze zich opperbest op de dansvloer, bij het buffet en aan de geïmproviseerde bar. Die vermakelijkheden verplaatsten zich later op de avond naar haar gang, haar bank en haar bed. Hij neukte zich zo haar leven in en ondanks dat ze zich had voorgenomen dat het éénmalig zou zijn, bleef hij regelmatig langskomen.

Hij was dan wel getrouwd maar zijn huwelijk was allang niet goed meer. Zijn vrouw en hij sliepen apart en hij had gewoon een luisterend oor nodig. Iemand waar hij op kon rekenen en vooral iemand die in extase zou raken van het feit dat ze als onderlegger kon dienen wanneer hij geil werd. En geil werd hij overal van, vooral van zijn eigen spiegelbeeld. Maar dat had Inez op dat moment nog niet helemaal door.

Verblind door zijn aandacht voor haar, liet ze alles toe wat hij bij haar wilde doen. Nou ja, bijna alles dan want anale seks was er niet bij. Dat was taboe, dat was een exit en daar werd niet over onderhandeld. In het begin geloofde Inez nog werkelijk dat het huwelijk niet goed was en dat hij op den duur helemaal van haar zou zijn. Ze had er op bepaalde momenten alles voor gegeven om van hem te zijn. Op het moment dat duidelijk werd dat Jochem toch echt iedere nacht nog bij zijn echtgenote in bed kroop, werd het Inez te veel en maakte ze een scene. Om een lang verhaal kort te maken: dikke dramatische ruzie, extreem lekkere goedmaak seks en een Cartier horloge verder, gebruikten ze elkaar nog steeds voor de horizontale mambo, al werd het aanvankelijke liefdesgevoel dat Inez voor hem voelde, met iedere stoot in haar lichaam minder. Afgelopen vrijdag was het dieptepunt geweest toen ze met een briefje van 100 euro werd afgekocht. Ja, de surrogaat liefdeskoek was nu toch echt op. Ze nam een slokje thee en deze smaakte bitter.

‘Gloeiende ganzen zeg! Die WC wordt er ook niet beter op hier.’ Estelle plofte neer en viel haar broodje geitenkaas aan. Inez keek haar vriendin aan en glimlachte. Wat was dat toch een heerlijk wijf, die Estelle. Opeens voelde ze dat ze hongerig was en gulzig beet ze in haar broodje ei.

Deeltje 3

In gedachten verzonken keek Inez naar de paarse bos tulpen in de vaas op haar computerbureau. Het was alweer twee dagen geleden sinds ze de knappe vreemdeling had ontmoet. Twee dagen, waarin ze telkens een steelse blik had geworpen op de kleine paarse kopjes en zich had afgevraagd waarom mooie dingen toch altijd zo snel aan hun einde moesten komen. Toen ze de tulpen uitpakte en in de vaas zette, waren ze nog klein. Twee dagen later waren ze compleet volgroeid en het zou niet meer lang duren voor deze kleurenpracht in de vuilnisbak zou verdwijnen. Ze nam een slokje koffie en zette de computer aan.

‘Alles is zo vergankelijk’ zuchtte ze. ‘Zo jammer, dat aan alle mooie dingen meestal snel een einde komt.’  Haar gedachten dwaalden onwillekeurig af naar een gebeurtenis een paar jaar geleden. Een vaag gevoel van emotionele herkenning trok door haar maagstreek en onmiddellijk gaven haar hersenen het sein dat er vooral geblokkeerd moest worden. Het was alsof je ’s ochtends wakker wordt, wéét dat je gedroomd hebt, maar niet direct kunt benoemen waar het ook al weer over ging. Alsof beelden zo snel aan je geestesoog voorbijschieten, dat je ze niet meer op tijd kunt oppakken.

Natuurlijk wist ze nog wel wat er gebeurd was. De tijd had echter gezorgd voor gaten in de ware tijdlijn. Waar ze gaten had gevonden, had ze zelf maar dingen ingevuld. Gewoon, om die tijdlijn weer goed lopend te krijgen. Niemand wil toch gaten in haar tijdlijn?

Inmiddels was ze wel zover om te erkennen dat de opvulling van die gaten enigszins gekleurd waren en niet geheel in overeenstemming met wat écht gebeurd was.

Tijdlijn. Tijdlijn. O ja, ze moest nog iets met haar tijdlijn op Facebook. Ongelooflijk dat Facebook haar min of meer dwong om die tijdlijn te gaan gebruiken. Tijdlijn is niet leuk want je krijgt als persoon toch echt wel de neiging om de gebeurtenissen in je leven op een rijtje te zetten. Je bent ergens een keer geboren. Facebook vult dat alvast feilloos voor je in. Hoef je niet eens over na te denken. Daarna is er een hele tijd niets en pas vanaf je eerste post, gaat die tijdlijn in. Je kunt er niets aan doen, maar je moét gewoon dat lege gat tussen je eerste aanmelding hier op aarde en je eerste post vullen. Dat is menselijk. Het moet allemaal kloppen.

Dat is wat die tijdlijn zo gevaarlijk maakt. Vind je oude foto’s? Geen probleem! Even inscannen, opslaan, en doorgeleiden naar je tijdlijn. Dan aangeven wie er op de foto staat, wat iedereen dacht, waar het is gebeurd, het hoe, het waarom en het waarvoor, en voila! Je hebt weer een klein barstje in die tijdlijn opgevuld en gepolijst. Iedereen in je vriendenclub geeft je een complimentje dat je toen zo’n leuk jurkje aanhad, steekt de duim omhoog en leeft weer vrolijk verder. Heel onschuldig allemaal. Maar waar je eigenlijk niet bij stil staat, is dat deze gegevens nooit meer van het internet verdwijnen. Ieder pixeltje wordt tot in de eeuwigheid opgeslagen in cyberspace. Iedere onschuldige gebeurtenis wordt vastgelegd en je werkt er vrijwillig aan mee. Dat is nog het ergste. Alles wat je zegt kan ooit tegen je worden gebruikt. Zelfs als je in complete onschuld dingen doet of zegt. Want internet legt alles vast en het is maar aan anderen hoe ze het interpreteren. Tref je het, steken ze een virtuele duim op. Tref je het niet, kan er van alles met je gebeuren.

Een geluidssignaal vanuit de computer gaf aan dat het ding alle noodzakelijke beveiligingsprocedures had doorlopen en dat ze van start kon gaan met surfen.

Automatisch ging ze naar haar favoriete pagina’s. Een aantal fora, nieuwsgroepen, sites van landelijke dagbladen en natuurlijk ook Facebook. Even snel een rondje maken. Kijken wat er nieuw was, waar ze van op de hoogte moest of wilde zijn.

Een geheim pleziertje had ze wel. In haar favorieten had ze een pagina opgeslagen die ze dagelijks bezocht. Het ging helemaal nergens over, maar ze vond per dag een paar minuutjes afleiding in het lezen van haar horoscoop. En dan vooral het gedeelte waarin liefde en relaties werden besproken. Welk sterrenbeeld goed paste bij welk sterrenbeeld, wie je het beste kon vermijden en welke openingszin het meeste indruk maakte op welk sterrenbeeld. Allemaal onzin natuurlijk, maar het was hoogst vermakelijk en ze kon de verleiding niet weerstaan om iedere avond nog even de voorspelling van die dag te bekijken en te vergelijken met wat ze werkelijk die dag had meegemaakt.

Toen ze twee dagen geleden thuis kwam, de paarse tulpen in haar ene hand en een paar hooggehakte schoenen in de andere, had ze dan ook onmiddellijk de pc opgestart. Terwijl het ding met opstarten bezig was, had ze haar schoenen opgeborgen, jas aan de kapstok gehangen, geplast, koffie gezet en haar vriendin Estelle gebeld om te vertellen over de knappe vreemdeling. Met Estelle aan de andere kant van de lijn, had ze haar liefdeshoroscoop bekeken. Teleurstellende berichten. Er stond niet in dat ze vandaag een knappe, blonde man tegen zou komen die haar compleet zou overrompelen met eeuwigdurende liefde. Na een lang gesprek over van alles wat jonge vrouwen bezighoudt deze dagen, hing ze op en ging naar de keuken om de wijn in te schenken en de kaas en chorizo leuk op een bordje te leggen. Ze was net bezig met de pepertjes uit het potje te halen, toen opnieuw de telefoon ging. ‘Hallo, met Inez’ zei ze toen ze opnam.

‘Hai met Jochem. Ben je zo thuis? Ik heb vreselijke zin in je.’ Inez nam een hapje van een chorizo worstje en knikte. Stom, want dat kon hij toch niet zien! ‘Mhmm’ murmelde ze. ‘Ik sta hier even met een volle mond’ smakte ze ‘maar ik ben thuis. Wat wil je doen?’

‘Wat denk je?’ grinnikte Jochem. ‘Ik ben over een kwartiertje bij je. Trek iets leuks aan!’ en de verbinding werd verbroken.

‘Trek iets leuks aan?’ dacht ze toen ze met wijn en bordje de kamer inliep en op de bank ging zitten. ‘Dacht het niet jongen, trek jij zelf maar eens een keer iets leuks aan voor mij.’  Inez vroeg zich af wat ze eigenlijk met die Jochem aanmoest. Goed, hij had een lekker figuur en hij was wel oké in bed, ze kon met  hem lachen op sommige punten maar eigenlijk verschilden ze heel erg. Hij was een enorme rechtse korpsbal van origine. Inez dacht dat hij VVD of zo stemde. Jochem was eigenlijk alleen maar geïnteresseerd in geld verdienen, carrière maken, ego oppoetsen en verder alles wat met hem persoonlijk te maken had. Tot op de dag van vandaag had ze werkelijk geen idee wat hij nou bij haar zocht maar kennelijk deed ze toch iets goed want hij bleef terugkomen. Het irriteerde haar. In het begin vond ze het nog wel leuk want hij begeerde haar en dat deed hij net op het moment dat ze zo hard aandacht nodig had van een ander levend wezen. Het was alsof hij de ober was die haar lege glas bijvulde toen ze dorst had. Maar door de tijd heen was die dorst gelest. Hij bleef echter de ober die haar glas telkens wilde bijvullen, zelfs nu het glas vol zat. En dat was precies waarom hij haar steeds meer ging tegenstaan. Hij bleef maar steeds in die rol van ober fungeren. Er zat geen vooruitgang in en hij wilde geen andere rol gaan spelen. Dat kon ook niet want hij was legaal aan een andere vrouw gebonden.

Zuchtend verliet ze de bank en zette een romantisch muziekstukje op. Toen liep ze naar de slaapkamer en trok een zwart niemendalletje aan met daarover weer een lange zwarte, satijnen kamerjas. Makkelijk te openen, voor directe toegang. Ze leek wel een pinautomaat. Kaart in de gleuf, doe je ding met je pincode en cashen maar.

En dit was niet wat ze wilde. Dit had ze zich nooit kunnen bedenken toen ze jonger was. Ze liep weer terug naar de kamer, stak wat kaarsstompjes aan, controleerde of de kamer een schijn van romantiek weergaf en nam nog een hap van de chorizo.

‘KUT! Knoflookworst!

Snel liep ze weer terug naar de badkamer voor wat freshmints. Te laat! De bel ging en ze bevond zich al in de gang. ‘Ik kom er aan!’ riep ze en pakte snel een mintje. ‘Hallo dan lekker ding van me!’ zei hij toen ze de deur open deed. Hij gaf haar een kus vol op de mond. Eigenlijk was het geen kus, meer een lik van een Labrador. Erg nat en totaal geen rekening houdend met eventuele grenzenof wil van degene die afgelikt word. Eigenlijk totaal respectloos.

‘Je bent weer aan het vreten proef ik?’ zei hij, terwijl hij ongegeneerd haar borsten vastpakte. ‘Luister schatje ik heb niet zoveel tijd. Ik heb een afspraak met Susan over anderhalf uur. We gaan morgen iets leuks doen met de kinderen dus wil ze me daarover spreken en ik kom er niet onderuit. Maar ik ben zo godvergeten geil vandaag, ik moest de hele dag aan je denken.’ Met deze woorden dirigeerde hij haar naar de slaapkamer.

Willoos liet ze zich meevoeren. Terwijl hij met haar bezig was…of eigenlijk….met zichzelf bezig was, nam Inez het besluit dat deze keer de allerlaatste keer moest zijn. In gedachten nam ze afscheid van hem.

Toen hij klaar was, stond ze op en liep naar de kamer om de kaarsen uit te doen. ‘Wil je wat wijn?’ vroeg ze toen ze zichzelf een glas inschonk.

‘Nee schat’ ik moet zo weg. ‘Maar je was weer fantastisch.’ Het kreetje wat hij daarna uitstootte maakte dat Inez een huivering voelde wat ze negeerde en wat haar bewust haar rug naar hem liet doen toekeren. Zou ze het nu zeggen? Of misschien later? Per telefoon of onder vier ogen? Ze twijfelde en wist niet wat te doen. Ze nam nog een slok lauwe wijn. Op dat moment gaf hij haar een onpersoonlijke kus op de wang en trok zijn portefeuille. Hij haalde er 100 euro uit en legde dat op de tafel. ‘Hier schat die is voor jou. Koop er iets leuks van voor mij de volgende keer. Ik hou van je.’ En weg was hij.

‘Zo dan’ zuchtte Inez ‘zo voelt een hoer zich dus na afloop van een sessie.’  Tranen prikten in haar ogen. Ze slaakte opnieuw een zucht en bracht het bordje met kaas en chorizo en de lauwe wijn weer terug naar keuken. Ze ging op de bank liggen en viel in slaap.

Nu was het dus twee dagen later. Ze had Jochem gisteren een sms gestuurd met de mededeling dat ze wilde stoppen met hem. Tot nu toe had ze niets gehoord en eigenlijk was ze daar wel blij om. Ze had iets in beweging gezet zonder de consequenties goed te overdenken en nu had ze de mentale kracht even niet om de zaak goed af te handelen. Dat kwam nog wel.

Ze nam nog een slok koffie en opende Facebook. 15 berichtjes van haar vrienden op haar prikbord en twee persoonlijke mailtjes.

Estelle, Jolande en Erica vroegen of ze hen wat items wilde sturen voor een spelletje dat ze alle vier speelden op Facebook. Daarvoor zou ze naar dat spelletje zelf moeten gaan en daar had ze geen zin in dus dat sloeg ze even over. Verder wat berichten van vrienden en notificaties van berichten, waar die vrienden weer op hadden gereageerd. Niks nieuws onder de zon dus.

Twee privéberichten. Eentje van Estelle met een nonsens verhaal en de ander van de voorzitter van de toneelvereniging met de mededeling dat de volgende vergadering op 28 maart a.s. om 19 uur zou zijn.

Net op dat moment kreeg ze een nieuw vriendschapsverzoek binnen. Van een zekere Jasper Versteegh. ‘Huh? Jasper Versteegh?’ Inez trok haar wenkbrauwen op ‘die ken ik helemaal niet, wie moet dat zijn dan?’ Nieuwsgierig opende ze het bericht dat daarna weer binnenkwam.

‘Lieve meid, ik heb je bonuskaart nog in mijn bezit. Ik wil je die graag teruggeven maar ik weet niet waar je woont. Wil je me alsjeblieft toevoegen als vriend? Dan kunnen we misschien een keertje afspreken. Hoe staan je tulpen? Ik heb de hele tijd aan je gedacht. Liefs Jasper’

Een raar gevoel van opwinding kwam op in haar maag en buikstreek. Verrek zeg, ze was die hele bonuskaart vergeten! Wat lief dat hij daar nog aan had gedacht. En wat lief dat hij zo’n moeite had gedaan om haar op te sporen hiervoor. Hoe had hij dat gedaan trouwens?

Vol enthousiasme schreef ze een berichtje terug.

‘Hey Jasper! Ik wist even niet wie je was joh. Wat gaaf dat je me hebt gevonden. Ik was die hele bonuskaart vergeten. Je tulpen staan er nog mooi bij hoor…ontzettend bedankt trouwens nog. Ik heb je toegevoegd als vriend, maar niet schrikken van mijn foto’s hoor..haha…ik hoop je gauw te spreken. Xx Inez’

Ging ze dit wel of niet versturen? Het klonk wel heel meisjesachtig en enthousiast. Misschien iets te enthousiast? Dat rijmde toch gewoon niet met hoe ze zich vrijdag had opgesteld?  ‘Ach joh, wat kan mij het schelen? Het gaat toch alleen om die bonuskaart?’ en ze drukte resoluut op de knop die het mailtje zou gaan versturen. Ze was benieuwd naar zijn reactie en bleef daarom langer op Facebook dan haar eigenlijk gewoon was. Nu ze het vriendschapsverzoek had geaccepteerd, kon ze ook vrijelijk naar zijn eigen pagina gaan om daar eens te snuffelen.

Met kloppend hart bezocht ze zijn pagina. Ze voelde zich een voyeur. ‘Zozo, maar liefst 183 vrienden’ dacht ze hardop ‘dat is meer dan ik.’

Vrienden? Eigenlijk waren het meer vriendinnen. Een korte scan van de vriendenkring wees dit uit. Allemaal foto’s van jonge meiden in verleidelijke poses, in bikini of op wintersport. Dikke lol allemaal natuurlijk, het zou toch niet zo zijn dat zo’n mooie meid met een chagrijnige smoel op de foto ging. Hoe anders waren haar eigen foto’s dan. Onder het mom van ‘jazeker, dit ben ik ook’ had ze een paar foto’s geplaatst waarop ze niet op haar voordeligst eruit zag. Dat leek toen een goede zet te zijn -want eerlijk- maar nu ze deze foto’s had gezien was ze daar niet meer zo zeker van. Het werd teveel en opeens wist ze niet hoe snel ze van die pagina moest afkomen.

Om de tijd te doden, ging ze maar weer naar de horoscoop pagina en zocht haar sterrenbeeld op.  'Wat gaan we vandaag meemaken?' fluisterde ze tegen zichzelf.  Haar ogen werden groter toen ze het kleine stukje tekst las:

Liefdeshoroscoop Kreeft

U zult vandaag een interessant bericht ontvangen die uw hele leven op zijn kop zal zetten. Wees alert op de voortekenen. Het bericht brengt nieuwe mogelijkheden met zich mee en het is aan u te bepalen hoe hier mee om te gaan. Kijk uit wat u zegt in gezelschap, onbewust zult u iemand kwetsen die het goed met u voorheeft. Een beetje compassie misstaat niemand. Ook u niet.

Een glimlach sierde haar gezicht. Ze had inderdaad vandaag een interessant bericht ontvangen.