Hoofdstuk 1 De Introductie

Deeltje 3

In gedachten verzonken keek Inez naar de paarse bos tulpen in de vaas op haar computerbureau. Het was alweer twee dagen geleden sinds ze de knappe vreemdeling had ontmoet. Twee dagen, waarin ze telkens een steelse blik had geworpen op de kleine paarse kopjes en zich had afgevraagd waarom mooie dingen toch altijd zo snel aan hun einde moesten komen. Toen ze de tulpen uitpakte en in de vaas zette, waren ze nog klein. Twee dagen later waren ze compleet volgroeid en het zou niet meer lang duren voor deze kleurenpracht in de vuilnisbak zou verdwijnen. Ze nam een slokje koffie en zette de computer aan.

‘Alles is zo vergankelijk’ zuchtte ze. ‘Zo jammer, dat aan alle mooie dingen meestal snel een einde komt.’  Haar gedachten dwaalden onwillekeurig af naar een gebeurtenis een paar jaar geleden. Een vaag gevoel van emotionele herkenning trok door haar maagstreek en onmiddellijk gaven haar hersenen het sein dat er vooral geblokkeerd moest worden. Het was alsof je ’s ochtends wakker wordt, wéét dat je gedroomd hebt, maar niet direct kunt benoemen waar het ook al weer over ging. Alsof beelden zo snel aan je geestesoog voorbijschieten, dat je ze niet meer op tijd kunt oppakken.

Natuurlijk wist ze nog wel wat er gebeurd was. De tijd had echter gezorgd voor gaten in de ware tijdlijn. Waar ze gaten had gevonden, had ze zelf maar dingen ingevuld. Gewoon, om die tijdlijn weer goed lopend te krijgen. Niemand wil toch gaten in haar tijdlijn?

Inmiddels was ze wel zover om te erkennen dat de opvulling van die gaten enigszins gekleurd waren en niet geheel in overeenstemming met wat écht gebeurd was.

Tijdlijn. Tijdlijn. O ja, ze moest nog iets met haar tijdlijn op Facebook. Ongelooflijk dat Facebook haar min of meer dwong om die tijdlijn te gaan gebruiken. Tijdlijn is niet leuk want je krijgt als persoon toch echt wel de neiging om de gebeurtenissen in je leven op een rijtje te zetten. Je bent ergens een keer geboren. Facebook vult dat alvast feilloos voor je in. Hoef je niet eens over na te denken. Daarna is er een hele tijd niets en pas vanaf je eerste post, gaat die tijdlijn in. Je kunt er niets aan doen, maar je moét gewoon dat lege gat tussen je eerste aanmelding hier op aarde en je eerste post vullen. Dat is menselijk. Het moet allemaal kloppen.

Dat is wat die tijdlijn zo gevaarlijk maakt. Vind je oude foto’s? Geen probleem! Even inscannen, opslaan, en doorgeleiden naar je tijdlijn. Dan aangeven wie er op de foto staat, wat iedereen dacht, waar het is gebeurd, het hoe, het waarom en het waarvoor, en voila! Je hebt weer een klein barstje in die tijdlijn opgevuld en gepolijst. Iedereen in je vriendenclub geeft je een complimentje dat je toen zo’n leuk jurkje aanhad, steekt de duim omhoog en leeft weer vrolijk verder. Heel onschuldig allemaal. Maar waar je eigenlijk niet bij stil staat, is dat deze gegevens nooit meer van het internet verdwijnen. Ieder pixeltje wordt tot in de eeuwigheid opgeslagen in cyberspace. Iedere onschuldige gebeurtenis wordt vastgelegd en je werkt er vrijwillig aan mee. Dat is nog het ergste. Alles wat je zegt kan ooit tegen je worden gebruikt. Zelfs als je in complete onschuld dingen doet of zegt. Want internet legt alles vast en het is maar aan anderen hoe ze het interpreteren. Tref je het, steken ze een virtuele duim op. Tref je het niet, kan er van alles met je gebeuren.

Een geluidssignaal vanuit de computer gaf aan dat het ding alle noodzakelijke beveiligingsprocedures had doorlopen en dat ze van start kon gaan met surfen.

Automatisch ging ze naar haar favoriete pagina’s. Een aantal fora, nieuwsgroepen, sites van landelijke dagbladen en natuurlijk ook Facebook. Even snel een rondje maken. Kijken wat er nieuw was, waar ze van op de hoogte moest of wilde zijn.

Een geheim pleziertje had ze wel. In haar favorieten had ze een pagina opgeslagen die ze dagelijks bezocht. Het ging helemaal nergens over, maar ze vond per dag een paar minuutjes afleiding in het lezen van haar horoscoop. En dan vooral het gedeelte waarin liefde en relaties werden besproken. Welk sterrenbeeld goed paste bij welk sterrenbeeld, wie je het beste kon vermijden en welke openingszin het meeste indruk maakte op welk sterrenbeeld. Allemaal onzin natuurlijk, maar het was hoogst vermakelijk en ze kon de verleiding niet weerstaan om iedere avond nog even de voorspelling van die dag te bekijken en te vergelijken met wat ze werkelijk die dag had meegemaakt.

Toen ze twee dagen geleden thuis kwam, de paarse tulpen in haar ene hand en een paar hooggehakte schoenen in de andere, had ze dan ook onmiddellijk de pc opgestart. Terwijl het ding met opstarten bezig was, had ze haar schoenen opgeborgen, jas aan de kapstok gehangen, geplast, koffie gezet en haar vriendin Estelle gebeld om te vertellen over de knappe vreemdeling. Met Estelle aan de andere kant van de lijn, had ze haar liefdeshoroscoop bekeken. Teleurstellende berichten. Er stond niet in dat ze vandaag een knappe, blonde man tegen zou komen die haar compleet zou overrompelen met eeuwigdurende liefde. Na een lang gesprek over van alles wat jonge vrouwen bezighoudt deze dagen, hing ze op en ging naar de keuken om de wijn in te schenken en de kaas en chorizo leuk op een bordje te leggen. Ze was net bezig met de pepertjes uit het potje te halen, toen opnieuw de telefoon ging. ‘Hallo, met Inez’ zei ze toen ze opnam.

‘Hai met Jochem. Ben je zo thuis? Ik heb vreselijke zin in je.’ Inez nam een hapje van een chorizo worstje en knikte. Stom, want dat kon hij toch niet zien! ‘Mhmm’ murmelde ze. ‘Ik sta hier even met een volle mond’ smakte ze ‘maar ik ben thuis. Wat wil je doen?’

‘Wat denk je?’ grinnikte Jochem. ‘Ik ben over een kwartiertje bij je. Trek iets leuks aan!’ en de verbinding werd verbroken.

‘Trek iets leuks aan?’ dacht ze toen ze met wijn en bordje de kamer inliep en op de bank ging zitten. ‘Dacht het niet jongen, trek jij zelf maar eens een keer iets leuks aan voor mij.’  Inez vroeg zich af wat ze eigenlijk met die Jochem aanmoest. Goed, hij had een lekker figuur en hij was wel oké in bed, ze kon met  hem lachen op sommige punten maar eigenlijk verschilden ze heel erg. Hij was een enorme rechtse korpsbal van origine. Inez dacht dat hij VVD of zo stemde. Jochem was eigenlijk alleen maar geïnteresseerd in geld verdienen, carrière maken, ego oppoetsen en verder alles wat met hem persoonlijk te maken had. Tot op de dag van vandaag had ze werkelijk geen idee wat hij nou bij haar zocht maar kennelijk deed ze toch iets goed want hij bleef terugkomen. Het irriteerde haar. In het begin vond ze het nog wel leuk want hij begeerde haar en dat deed hij net op het moment dat ze zo hard aandacht nodig had van een ander levend wezen. Het was alsof hij de ober was die haar lege glas bijvulde toen ze dorst had. Maar door de tijd heen was die dorst gelest. Hij bleef echter de ober die haar glas telkens wilde bijvullen, zelfs nu het glas vol zat. En dat was precies waarom hij haar steeds meer ging tegenstaan. Hij bleef maar steeds in die rol van ober fungeren. Er zat geen vooruitgang in en hij wilde geen andere rol gaan spelen. Dat kon ook niet want hij was legaal aan een andere vrouw gebonden.

Zuchtend verliet ze de bank en zette een romantisch muziekstukje op. Toen liep ze naar de slaapkamer en trok een zwart niemendalletje aan met daarover weer een lange zwarte, satijnen kamerjas. Makkelijk te openen, voor directe toegang. Ze leek wel een pinautomaat. Kaart in de gleuf, doe je ding met je pincode en cashen maar.

En dit was niet wat ze wilde. Dit had ze zich nooit kunnen bedenken toen ze jonger was. Ze liep weer terug naar de kamer, stak wat kaarsstompjes aan, controleerde of de kamer een schijn van romantiek weergaf en nam nog een hap van de chorizo.

‘KUT! Knoflookworst!

Snel liep ze weer terug naar de badkamer voor wat freshmints. Te laat! De bel ging en ze bevond zich al in de gang. ‘Ik kom er aan!’ riep ze en pakte snel een mintje. ‘Hallo dan lekker ding van me!’ zei hij toen ze de deur open deed. Hij gaf haar een kus vol op de mond. Eigenlijk was het geen kus, meer een lik van een Labrador. Erg nat en totaal geen rekening houdend met eventuele grenzenof wil van degene die afgelikt word. Eigenlijk totaal respectloos.

‘Je bent weer aan het vreten proef ik?’ zei hij, terwijl hij ongegeneerd haar borsten vastpakte. ‘Luister schatje ik heb niet zoveel tijd. Ik heb een afspraak met Susan over anderhalf uur. We gaan morgen iets leuks doen met de kinderen dus wil ze me daarover spreken en ik kom er niet onderuit. Maar ik ben zo godvergeten geil vandaag, ik moest de hele dag aan je denken.’ Met deze woorden dirigeerde hij haar naar de slaapkamer.

Willoos liet ze zich meevoeren. Terwijl hij met haar bezig was…of eigenlijk….met zichzelf bezig was, nam Inez het besluit dat deze keer de allerlaatste keer moest zijn. In gedachten nam ze afscheid van hem.

Toen hij klaar was, stond ze op en liep naar de kamer om de kaarsen uit te doen. ‘Wil je wat wijn?’ vroeg ze toen ze zichzelf een glas inschonk.

‘Nee schat’ ik moet zo weg. ‘Maar je was weer fantastisch.’ Het kreetje wat hij daarna uitstootte maakte dat Inez een huivering voelde wat ze negeerde en wat haar bewust haar rug naar hem liet doen toekeren. Zou ze het nu zeggen? Of misschien later? Per telefoon of onder vier ogen? Ze twijfelde en wist niet wat te doen. Ze nam nog een slok lauwe wijn. Op dat moment gaf hij haar een onpersoonlijke kus op de wang en trok zijn portefeuille. Hij haalde er 100 euro uit en legde dat op de tafel. ‘Hier schat die is voor jou. Koop er iets leuks van voor mij de volgende keer. Ik hou van je.’ En weg was hij.

‘Zo dan’ zuchtte Inez ‘zo voelt een hoer zich dus na afloop van een sessie.’  Tranen prikten in haar ogen. Ze slaakte opnieuw een zucht en bracht het bordje met kaas en chorizo en de lauwe wijn weer terug naar keuken. Ze ging op de bank liggen en viel in slaap.

Nu was het dus twee dagen later. Ze had Jochem gisteren een sms gestuurd met de mededeling dat ze wilde stoppen met hem. Tot nu toe had ze niets gehoord en eigenlijk was ze daar wel blij om. Ze had iets in beweging gezet zonder de consequenties goed te overdenken en nu had ze de mentale kracht even niet om de zaak goed af te handelen. Dat kwam nog wel.

Ze nam nog een slok koffie en opende Facebook. 15 berichtjes van haar vrienden op haar prikbord en twee persoonlijke mailtjes.

Estelle, Jolande en Erica vroegen of ze hen wat items wilde sturen voor een spelletje dat ze alle vier speelden op Facebook. Daarvoor zou ze naar dat spelletje zelf moeten gaan en daar had ze geen zin in dus dat sloeg ze even over. Verder wat berichten van vrienden en notificaties van berichten, waar die vrienden weer op hadden gereageerd. Niks nieuws onder de zon dus.

Twee privéberichten. Eentje van Estelle met een nonsens verhaal en de ander van de voorzitter van de toneelvereniging met de mededeling dat de volgende vergadering op 28 maart a.s. om 19 uur zou zijn.

Net op dat moment kreeg ze een nieuw vriendschapsverzoek binnen. Van een zekere Jasper Versteegh. ‘Huh? Jasper Versteegh?’ Inez trok haar wenkbrauwen op ‘die ken ik helemaal niet, wie moet dat zijn dan?’ Nieuwsgierig opende ze het bericht dat daarna weer binnenkwam.

‘Lieve meid, ik heb je bonuskaart nog in mijn bezit. Ik wil je die graag teruggeven maar ik weet niet waar je woont. Wil je me alsjeblieft toevoegen als vriend? Dan kunnen we misschien een keertje afspreken. Hoe staan je tulpen? Ik heb de hele tijd aan je gedacht. Liefs Jasper’

Een raar gevoel van opwinding kwam op in haar maag en buikstreek. Verrek zeg, ze was die hele bonuskaart vergeten! Wat lief dat hij daar nog aan had gedacht. En wat lief dat hij zo’n moeite had gedaan om haar op te sporen hiervoor. Hoe had hij dat gedaan trouwens?

Vol enthousiasme schreef ze een berichtje terug.

‘Hey Jasper! Ik wist even niet wie je was joh. Wat gaaf dat je me hebt gevonden. Ik was die hele bonuskaart vergeten. Je tulpen staan er nog mooi bij hoor…ontzettend bedankt trouwens nog. Ik heb je toegevoegd als vriend, maar niet schrikken van mijn foto’s hoor..haha…ik hoop je gauw te spreken. Xx Inez’

Ging ze dit wel of niet versturen? Het klonk wel heel meisjesachtig en enthousiast. Misschien iets te enthousiast? Dat rijmde toch gewoon niet met hoe ze zich vrijdag had opgesteld?  ‘Ach joh, wat kan mij het schelen? Het gaat toch alleen om die bonuskaart?’ en ze drukte resoluut op de knop die het mailtje zou gaan versturen. Ze was benieuwd naar zijn reactie en bleef daarom langer op Facebook dan haar eigenlijk gewoon was. Nu ze het vriendschapsverzoek had geaccepteerd, kon ze ook vrijelijk naar zijn eigen pagina gaan om daar eens te snuffelen.

Met kloppend hart bezocht ze zijn pagina. Ze voelde zich een voyeur. ‘Zozo, maar liefst 183 vrienden’ dacht ze hardop ‘dat is meer dan ik.’

Vrienden? Eigenlijk waren het meer vriendinnen. Een korte scan van de vriendenkring wees dit uit. Allemaal foto’s van jonge meiden in verleidelijke poses, in bikini of op wintersport. Dikke lol allemaal natuurlijk, het zou toch niet zo zijn dat zo’n mooie meid met een chagrijnige smoel op de foto ging. Hoe anders waren haar eigen foto’s dan. Onder het mom van ‘jazeker, dit ben ik ook’ had ze een paar foto’s geplaatst waarop ze niet op haar voordeligst eruit zag. Dat leek toen een goede zet te zijn -want eerlijk- maar nu ze deze foto’s had gezien was ze daar niet meer zo zeker van. Het werd teveel en opeens wist ze niet hoe snel ze van die pagina moest afkomen.

Om de tijd te doden, ging ze maar weer naar de horoscoop pagina en zocht haar sterrenbeeld op.  'Wat gaan we vandaag meemaken?' fluisterde ze tegen zichzelf.  Haar ogen werden groter toen ze het kleine stukje tekst las:

Liefdeshoroscoop Kreeft

U zult vandaag een interessant bericht ontvangen die uw hele leven op zijn kop zal zetten. Wees alert op de voortekenen. Het bericht brengt nieuwe mogelijkheden met zich mee en het is aan u te bepalen hoe hier mee om te gaan. Kijk uit wat u zegt in gezelschap, onbewust zult u iemand kwetsen die het goed met u voorheeft. Een beetje compassie misstaat niemand. Ook u niet.

Een glimlach sierde haar gezicht. Ze had inderdaad vandaag een interessant bericht ontvangen.