Hoofdstuk 1 De Introductie

Deeltje 7

Inez werd wakker doordat zij een paar kleine voetjes in haar rug voelde priemen. Naomi had de gewoonte ontwikkeld om midden in de nacht wakker te worden en stiekem naar Inez’ bed te sluipen. Heimelijk vond Inez dat wel grappig al moest ze het eigenlijk niet goed vinden. Kinderen horen in hun eigen bed. Althans, dat zegt men. Ze draaide zich om en legde de overdwars liggende Naomi voorzichtig weer een beetje recht. Ze voelde koud aan en met moederlijke toewijding stopte ze het slapende kind weer lekker in. Een vlinderkusje op het voorhoofd van haar kleine engeltje kon ze niet weerstaan.

Inez draaide zich weer om en keek hoe laat het was. Het was 3.57 uur in de morgen. ‘Vier uur?’ kreunde ze ‘het is vier uur?’ en ze ging weer liggen. Wat moest ze nou? Het was te laat om opnieuw in slaap te vallen, als ze nu weer in slaap viel ging ze zich ongetwijfeld verslapen en als ze opstond, tja dan was ze op en dan? Ze zette de radio even aan om naar het nieuws van vier uur te luisteren en nog even met haar ogen dicht te genieten van haar warme bedje.

 ‘…..was in tranen. En het is dan ook nooit meer goed gekomen met haar. Okay mensen, het is bijna vier uur. Zo meteen, aan de andere kant van het nieuws, zijn wij weer bij u terug en dan gaan we het hebben over camera’s. Het is de droom van elke ordehandhaver. Het bespaart een hoop geld en mankracht. Ruim 120 van de 431 Nederlandse gemeenten hebben al jarenlang cameratoezicht. In het regeerakkoord kondigde het kabinet aan dat er meer camera’s moeten komen. Ook moeten de camera’s intelligenter worden. Maar helpt het eigenlijk wel?  Wat weten we eigenlijk over de effectiviteit van die camera’s? Ze worden gezien als oplossing van overlast en criminaliteit en als ze er eenmaal staan gaan ze nooit meer weg. Bovendien levert het zoveel beelden op dat we ze menselijkerwijs niet meer kunnen verwerken. En zijn intelligente camera’s al zo intelligent dat zij dat wel kunnen? Over de zin van steeds meer beelden dus. Na het nieuws van vier uur. Tot zo!’

Na deze mededeling hoorde Inez het bekende pieptoontje van het NOS nieuws op radio I. De nieuwslezer bracht zijn treurige wereldnieuws. ‘Het is toch

potverdorie om helemaal ziek van te worden? Zoveel ellende in de wereld?’ bedacht Inez zich. ‘Het is alleen nog maar kommer en kwel eigenlijk. Wanneer hoor je nou eens leuk nieuws?’ Ze trok het dekbed van zich af en ging aan de rand van het bed zitten. ‘Sodemieter op zeg’ sprak ze tegen de radio ‘Ik heb helemaal geen zin in al die ellende zo vroeg in de ochtend’ en ze drukte op de uit knop. Zuchtend stond ze op en trok stilletjes haar pantoffels aan. Naomi was nog steeds in Dromenland en het leek niet dat ze daar snel weer van terug zou komen. ‘Slaap lekker meid, droom jij je mooie dromen maar nu het nog kan. Als je straks groot bent geworden heb je nog maar zo weinig om van te dromen.’ Inez stopte haar dochter nogmaals in. ‘Althans, als je de media moet geloven dan.’

In de keuken aangekomen, zette Inez haar eerste bakkie koffie van die dag. En stak ze stiekem een peukie op. Onder de afzuigkap. Want ze rookte niet in huis, alleen in haar computerkamer. ‘Yeah right!’ dacht ze toen ze de koffiemok in de Senseo machine zette en op de startknop drukte. De versgeperste koffie druppelde in haar mok. ‘Ook weer zo’n zelfopgelegde regel onder druk van de media maffia. Vroeger sliepen ze verdorie met zijn achten in één kamer, meurden en ruften zich te pletter en toen was het goed. Nu steek je een sigaret op in je EIGEN huis, en voel je je schuldig omdat je daarmee de lucht vervuild voor een ander.’ Hoofdschuddend liep ze met een sigaret in haar mond, een mok koffie in de ene hand en haar pakje met andere sigaretten in de andere, naar de computerkamer.

‘Dat gaat weer lekker muts!’ sprak ze zichzelf toe. ‘Zeker met je verkeerde been uit bed gestapt of zo?’ Ze keek op de klok aan de wand. Het was zeven minuten over vier. ‘Je bent nog niet eens tien minuten op, en je loopt nu al te mekkeren. Dat belooft wat voor vandaag. Nou ja, eerst maar eens koffie drinken.’ En terwijl ze een slok van het hete, zwarte goud nam, zette ze de computer aan. Ze maakte de sigaret uit en liep naar de wc om haar ochtendplasje te doen. En die duurde lang! ‘Jezus Ien!’ lachte ze zichzelf uit ‘Wat heb je gisteren gedronken?’ Ze krabde zichzelf eens op het hoofd. Nee, er was niets bijzonders geweest gisteren. In ieder geval niet iets wat die grote plas rechtvaardigde.

Het piepje van de computer in de andere kamer gaf aan de deze gebruiksklaar was. Inez stond op en veegde de boel droog. ‘Kut! Ongesteld!’ en kreunend pakte ze het doosje tampons uit het kastje aan de muur. ‘Daar gaan we weer met die onzin, was het al weer zover dan? De tijd ging ook snel zeg!’

Doorlek proof, opgefrist en afgedroogd, liep Inez terug naar de computerkamer en nam een tweede slok van haar inmiddels lauwe koffie.

De aandrang om meteen dat Facebook in te duiken was groot. Goed, ze had haar mopperrondje achter de rug. Ze zat gesetteld met koffie en sigaretten achter de pc. De centrale verwarming was aangeslagen op dagstand en zorgde nu voor een lekkere temperatuur in huis. Naomi lag nog steeds diep in slaap en alles was rustig. Eigenlijk was dit uur van de dag, één van haar favorieten. Inez kon niet zeggen of ze nou een ochtend- of een avond mens was. Ieder uur had zijn charme maar ze moest toegeven dat de vroege ochtenduurtjes toch wel bijzonder fijn waren. Dan stond ze nog aan het begin van de dag, verfrist door slaap en kon ze plannen maken zonder gehinderd te zijn door kinderperikelen en andere kleine drama’s.  

Eens even kijken. Ze startte haar elektronische agenda op. Vandaag moest er werk ingeleverd worden bij de uitgever. Inez was freelance vertaalster. Ze was een officieel beëdigde tolk Engels en daarnaast vertaalde ze ook boeken en paperbacks vanuit het Engels naar het Nederlands voor een grote uitgever. De afgelopen weken had ze zich voornamelijk beziggehouden met het vertalen van één of ander historisch flutromannetje. Dat hele verhaal stak van clichés aan elkaar, en op het einde kreeg de held van het verhaal, altijd iets met de heldin. Inez zuchtte. ‘Ging het in het werkelijke leven ook maar zo makkelijk.’ De koffie was op en Inez maakte nieuwe. ‘Nou ja, nog drie pagina’s te gaan en dan ben ik daar ook klaar mee. Eens even kijken…..om kwart over negen terug van Naomi’s school, dan nog even naar de apotheek…ja….moet ik terug kunnen zijn om kwart voor tien. Vertaaltijd duurt ongeveer anderhalf uur…als ik het ruim neem moet ik toch echt rond lunchtijd klaar zijn met die ellende.’

Opgelucht dat ze nog ruim voor de deadline om vier uur ‘s middags, haar stukken in kon leveren, liep Inez terug naar haar computer. ‘Okay, dan kan ik nog even met die Jasper gaan ouwehoeren.’

‘Wat wilde hij ook alweer? Afspreken vandaag toch?’ bedacht Inez zich toen ze haar Facebook opende. ‘Denk niet dat ik dat ga doen met die deadline van vandaag. Werk gaat nog steeds voor het mannetje.’ Ze glimlachte even, hoe anders was haar instelling van nu in tegenstelling tot die van een paar jaar geleden, toen ze nog met Jeroen was. Jeroen wilde dat hij het middelpunt van haar leven was, zelfs als dat betekende dat zij haar eigen ding opzij moest zetten om hem in de watten te leggen. Menig keren hadden ze daar ruzie over gehad. De gedachte aan Jeroen zette ze snel opzij. Hij had geen vat meer op haar en ze was weer veilig. Ze had geen zin om de gaten in de Tijdlijn in te vullen met haar gedachten over Jeroen. Dat ging niet gebeuren vandaag.

Facebook gaf aan dat er meerdere notificaties waren van vrienden die iets hadden gepost. Er waren geen vriendschapsverzoeken en een vijftal privéberichten. Eentje van Jolande, eentje van Estelle en drie van iemand die ze niet zo snel herkende.

Jolande raakte maar niet uitgesproken over haar Italiaan Giovanni, die verrassend genoeg nog steeds haar vaste vriend was. Die relatie was begonnen toen zij en Jolande naar dat feestje waren gegaan waar Inez Jochem had ontmoet. Okee, ze was blij voor haar vriendin dat ze een kerel had maar ondertussen ergerde ze zich een ongeluk omdat Jolande helemaal weg was van die gast en werkelijk alles voor hem deed. Het herinnerde haar verdulleme weer aan die Jeroen en hoe ze zelf was geweest toen ze in die relatie met hem zat. Ze zag Jolande dezelfde fouten maken maar hield wijselijk haar mond. Wie was zij om over een ander te oordelen eigenlijk? En misschien vond Jolande het wel helemaal geil om als voetveeg te dienen. Nee, Inez hield persoonlijk niet van die Mediterrane types. Veel te veel macho en zo godsgruwelijk verwend door La Mama thuis, dat ze het niet meer dan normaal vonden dat jij dat ook wel even voor ze zou doen als je eenmaal met ze samenleefde. Nou ja….ieder zijn of haar smaak. ‘Ik weet in ieder geval weer dat Giovanni alleen maar dat speciale merk onderbroeken wil dragen en dat die alleen maar in Italië te verkrijgen zijn. Goed om te weten dat je die ook online kunt bestellen.’ dacht Inez bij deze non informatie en ze klikte het berichtje van Estelle open.

Estelle had ook niets te melden, behalve dat ze gisteren nog Rafael tegen was gekomen nadat ze samen geluncht hadden. Ze had nog even gebeld met Erica, die de griep had en ziek thuis op bed lag. Of ze van de week tijd had om overdag samen met haar even bij Erica langs te gaan. Inez stuurde een berichtje terug met de mededeling dat ze altijd tijd had voor Erica. En dat woensdag of donderdag wel zou kunnen.

Volgend berichtje van een onbekende afzender: Ik hou van je

Het daarop volgende berichtje: Ik hou van je, verlos me van deze pijn

Laatste berichtje: Ik hou van je, je maakt me gek van verlangen

‘What the fuck?’ een spraakloze soort van zucht ontsnapte Inez toen ze deze berichtjes zag. Ze nam een slok koffie en stak een sigaret op. Ze leunde achterover en staarde naar haar computerscherm. ‘Wat is dit nou weer?’

Haar hart maakte een sprongetje en zorgde voor een onaangenaam gevoel. Snel klikte Inez de berichtjes weg door weer naar haar eigen profiel te gaan. Kees, een andere Facebook vriend en collega vertaler, had op haar prikbord een YouTube van de Golden Earring gepost. When the lady smiles klonk door de luidsprekers van haar pc toen ze de clip afspeelde. Eronder had hij gepost:  

voor jou, je hebt dan wel geen rood haar, maar je glimlach is me net zo veel waard.  You drive me wild baby…hahaha….Doe die kleine de groeten van Ome Kees en ik zie je later vandaag. xx

In de clip trok Barry Hay de kleren van een non. Eronder droeg ze een sexy rode BH.

Een huivering trok door haar lichaam en ze ging terug naar de berichten.

Het eerste bericht was gisteravond verstuurd. Zo rond de tijd dat ze het mailtje van Jasper had gelezen. Kennelijk net erna dus, anders had ze het wel gezien. Toch?

‘Kut! Jasper! Die moet ik ook nog mailen! Ga ik zo doen, niet vergeten.’

De twee andere mailtjes waren rond middernacht verstuurd. Afzender van alle mailtjes was iemand met de naam YourSecretMan.

‘Verdomd, nou wil ik het weten ook!’ Ze klikte op de hyperlink achter de naam YourSecretMan om te kijken wat deze figuur op zijn of haar (want dat kon tegenwoordig ook nog) op het prikbord had staan. Maar nee, Facebook gaf aan dat het account niet bestond. Het advies om de naam opnieuw in te tikken en te controleren of het wel goed gespeld was, was pure onzin omdat ze via de hyperlink naar het prikbord wilde gaan. Geen gelul over foutief gespelde namen dus. Ze had van deze afzender de mailberichten gekregen, dus als Facebook aangaf dat het account niet bestond, kon ze er van uit gaan dat het inderdaad niet meer bestond.

‘Wat nu?’ vroeg ze zichzelf af. ‘Nou ja, je kunt toch niet achter die gegevens komen als dat account verwijderd is, het heeft totaal geen nut om daar over na te gaan denken.’ Een klein moment was ze stil en bedachtzaam. Toen ineens riep ze uit:  ‘Wat een onzin zeg! Daar ga ik niet over lopen klooien hoor!’ Geheel zonder na te denken en puur op gevoel, verwijderde ze de drie e-mails. Opgeruimd staat netjes.

Ze sloot de computer af, stond op van haar bureau, nam het koffiekopje mee naar de keuken en ging onder de douche.

‘Kut! Vergeet ik nog die Jasper te mailen!’