Hoofdstuk 2 Slecht nieuws

Deeltje 2

De school had haar deuren nog niet geopend toen Inez aan kwam rijden. Op het schoolpleintje was het een drukte van jewelste. Zowel moeders als vaders vormden her en der kluitjes met hun kroost. Een enkel kind rende tussen die kluitjes door, linksom of rechtsom manoeuvrerend en gelijktijdig de grootste lol hebbend. Sommige ouders waren druk in gesprek met een ander, sommige ouders hielden zich alleen bezig met het wel en wee van hun kinderen. Inez bekeek dit tafereeltje  van een afstand waarbij honingzoete herinneringen over haar eigen kleutertijd bij haar boven kwamen. In haar gedachten verscheen het beeld van haar moeder, die met dikke jas aan, op haar stond te wachten als ze uit school kwam. Altijd een kleine verrassing zoals een snoepje of een mandarijn bij zich hebbend. Ze moest een beetje lachen om het nostalgische gevoel dat door haar heen trok. Even had ze een soort van Werther’s Echte momentje dat al heel snel weer passeerde. ‘Tijden veranderen snel’ zuchtte ze en ze stapte van de fiets. Ze bekeek het gezichtje van haar kind onder de dikke wollen wintermuts. Naomi leek in gedachten verzonken te zijn. ‘Hey Noom, we zijn er.’ en Inez tikte met haar vinger tegen de wang van het meisje. ‘Kom je er af?’ Inez maakte de veiligheidsriempjes los en tilde Naomi van de fiets. Het meisje glimlachte ‘We zijn op school’ zei ze, alsof ze tegen over zichzelf bevestigde dat ze inderdaad waren gearriveerd. Inez zette de fiets op slot, schoof de hengsels van de schooltas van haar stuur en nam Naomi bij de hand verder het schoolplein op. Verplicht praatje pot met de andere ouders. Inez kreeg altijd het gevoel dat ze zich van haar beste kant als ouder moest laten zien. Instinctief voelde ze aan dat ze maar beter niet kon zeggen dat ze in huis rookte bijvoorbeeld. Het was dan wel een vaag voorgevoel, maar toch. Beter geen risico lopen hiermee, ze had al problemen genoeg en een aanvaring met de moedermafia was wel het laatste waar ze op zat te wachten. Ze zou haar eigen moeder eens vragen of zij dit ook zo had ervaren als zij Inez van school bracht of haalde. Was dit een tijdloos iets? Of had bijvoorbeeld de komst van internet en de daarbij behorende snelle stroom van informatievoorziening mensen alerter en daardoor meer paranoïde gemaakt?  ‘Dat is me toch een verdomd intelligente vraag zo vroeg op de ochtend Ien’ dacht ze ‘hoe kom je erbij?’ Ze moest om zichzelf lachen. Ja, natuurlijk was dit een volstrekt belachelijke vraag. Maar belachelijke vragen hadden ook bestaansrecht. Belachelijke vragen hadden toch echt wel recht op een antwoord  en het zou misschien nog zelfs wel eens verrassende conclusies op kunnen leveren. Inez maakte een mentale notitie in haar hoofd. Dit zou ze nog wel eens gaan onderzoeken. Haar gedachten werden onderbroken door de schoolbel. Ze liepen mee in de stroom van ouders en kinderen, de school binnen. Inez trok de jas, muts en wanten van Naomi uit. Uit de tas pakte ze haar pantoffeltjes en ze verwisselde deze voor de laarzen die Naomi droeg. Naomi liet het allemaal maar gebeuren, op voorwaarde dat ze de knuffelbeer dicht in de buurt had. Een kus en een omhelzing verder, liet Inez haar dochtertje achter in de klas en ze hoopte dat de kleine meid een fijne dag tegemoet ging.

Snel pakte ze haar fiets en reed naar de apotheek om haar medicijnen op te halen. Sinds haar scheiding had ze last van depressieve buien en haar huisarts had haar een antidepressivum voorgeschreven. Het spul hielp goed tot nu toe in de zin van dat ze geen echte depressies meer had gehad. Waar ze nu wel tegen aan liep, was dat haar emoties zo afgevlakt waren, dat ze bijna helemaal niets meer voelde. Geen nare gevoelens, maar ook geen vreugdevolle gevoelens. Meer van een beetje er tussen in, ongeacht de situatie en dan de hele tijd door.

Morgen had ze weer een afspraak bij haar psychotherapeut, ze zou toch eens met hem doorspreken of het niet inmiddels tijd was om het spul af te gaan bouwen. Werd het niet eens tijd hiervoor? Ze maakte zich zorgen om een eventuele gewenning en een daardoor niet gewenste afhankelijkheid.

Eenmaal thuis gekomen met de medicatie, borg ze deze veilig weg en ruimde ze de restanten van het ontbijt op. Ze zette de afwasmachine aan, maakte de bedden op en raapte snel wat wasgoed van de vloer in Naomi’s kamer. Het was dan wel niet helemaal spic en span maar het huis zag er in ieder geval opgeruimd uit. Het werd tijd dat zij de laatste pagina’s van de historische roman vertaalde. Voor ze het wist was het vier uur – deadline -  en Inez wilde geen fouten maken omdat ze in tijd nood kwam. Dus zette ze de computer aan en maakte van de opstarttijd nog even gebruik om in de keuken een bakkie koffie te gaan halen. Ze liep terug naar de computerkamer met koffie en haar tas en installeerde zich achter het scherm. Ze stak nog een sigaret op. Ze ging express niet naar internet omdat ze wist dat ze dan zeker wel een uur bezig zou zijn met haar vaste rondje horoscoop, Facebook, Outlook, nieuwspagina’s en gewoon nietszeggend geouwehoer. Nee, eerst werk en dan plezier. Ze opende het bestand met de originele Engelse versie van het boek. Daarnaast opende ze haar eigen document met de Nederlandse vertaling. Eenmaal bezig op haar vakgebied vergat ze alles om zich heen, behalve de koffie en de sigaretten. Om vijf minuten over een was ze klaar met de vertaling en een zucht ontsnapte haar. Ze kon eindelijk tijd aan zichzelf besteden.

Inez maakte haar lunch klaar en was blij dat ze eindelijk eens een keer op schema liep. Ze had zich voorgenomen om voor lunchtijd klaar te zijn en dat was dan ook precies gelukt. Ze hoorde trots te zijn op zichzelf. Ergens voelde ze dat ook wel, maar toch ook weer niet.

‘Ja’ dacht ze bij zichzelf ‘het wordt echt tijd om die anti nog wat troep de deur uit te gooien.’ De middagzon scheen in de keuken annex woonkamer en Inez kon zich niet anders indenken dan dat ze vanaf nu alleen maar weer omhoog kon veren. Om twee uur was ze klaar met lunch, opruimen van de restanten en had ze de tijd voor zichzelf. Heerlijk om even niets te hoeven doen, behalve dan die vertaling nog naar de uitgever te mailen. Twee hele uren zalig niets doen. Ging ze bankhangen? Boekje lezen?

‘Nou ja, eerst maar eens die vertaling opsturen.’ Inez begaf zich opnieuw naar de computerkamer. De computerkamer op de eerste etage was licht en ruim van opzet. Het huis van Inez was over het algemeen vrij licht maar deze kamer spande de kroon. Het had goede afmetingen, was gelegen aan de zonnige zijde van het huis, met uitzicht over de tuin. Ook in deze kamer had Inez de tinten van het behang en de vloerbedekking licht gehouden. De hoofdtoon was zacht grijs, wat goed combineerde met de paarse accenten die Inez had aangebracht. Haar bureau was eveneens van wit gebeitst hout, haar bureaustoel van een lila-achtige kunststof, wat er niet glad en glanzend uitzag. Op de licht grijze leemachtige muren, had ze naast elkaar drie kunstzinnige, ingelijste posters opgehangen van vazen met lila tulpen in allerlei standen. Een gesloten, wit gebeitste houten kast met daarin al haar administratie en werkstukken, besloeg bijna een hele muur. In de kamer was nog ruimte voor een kleine leren leverkleurige tweezitter en een bijzettafeltje. Een paar strategisch geplaatste lampen maakten het geheel af. De vazen met lila tulpen ja. Die dingen aan de muur plaatsen had nog heel wat voeten in de aarde gehad. De muur was keihard gebleken en haar vader had er dan ook met een steenboor gaatjes in moeten boren. De schilderijen deden haar denken aan een bos paarse tulpen die ze afgelopen vrijdag nog van een extreem mooie man had gehad.

‘Kut! Ik moet Jasper nog mailen! Ze nam plaats achter haar bureau, logde in op een apart gedeelte van de website van de uitgever en begon haar bestand te uploaden. Terwijl dat gebeurde opende ze Facebook.

Daar zag ze het. Opnieuw mailtjes van YourSecretMan. Vier in totaal.

Licht trillend opende ze het eerste mailtje: Ik hou nog steeds van je. Weet je waar ik over droom als ik aan je denk?

Inez’ ogen werden groot van verbazing. ‘What the fuck?’ slikte ze  ‘wie is dat toch?’ Ze opende het tweede mailtje: Ik denk alleen nog maar aan jou en aan wat je me hebt aangedaan. Je maakt me gek weet je dat?  Inez’ keel voelde droog aan. Had ze iemand wat aangedaan?  En zo ja, wie dan?

 Ze twijfelde of ze het volgende mailtje zou openmaken. Nieuwsgierigheid won van vrees en ongerustheid. Het derde mailtje verschilde inhoudelijk niet veel van zijn voorgangers: Alleen jij kunt me van mijn pijn verlossen, dat weet je toch? Waarom doe je er dan niets mee?

‘Wat een onzin zeg!’ riep ze hard uit door de kamer. ‘Wat is dat voor een malloot joh?’

Razendsnel  begon ze na te denken wie van haar vrienden zo’n lullig geintje met haar kon uithalen. Wie het in zijn domme bolle kop haalde om haar zo de stuipen op het lijf te jagen. Inez werd zo kwaad als ze kon.

Ze opende het vierde mailberichtje:  Als jij het me niet wilt geven, zal ik het bij je moeten komen halen. Desnoods met geweld en jij weet hoe dat voelt toch? Je hebt nog een paar dagen de tijd sletje van me , en dan kom ik je pakken. Ik verheug me er al op.

De woede van zoeven verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor een vage angst. ‘Rustig blijven Ien’ dacht ze ‘geen reden tot paniek hier. Hij zit vast en kan je niets doen. Rustig aan meid, hij weet niet eens waar je woont.’  Zo bleef ze nog even zitten. Uiterlijk onbewogen maar van binnen een strijd met zichzelf voerend. Dit was een moment waarvan ze wist dat ze alert moest kunnen reageren, maar door die klotepillen wist ze niet of ze nou kwaad moest zijn, of geïrriteerd, of misschien geamuseerd of eigenlijk  gewoon bang. Na een groot glas wijn te hebben gehaald in de keuken, besloot ze Jasper te mailen.

‘Ha die Jasper!  Ik had je mailtje gisteren al gelezen, maar ik had geen tijd om je eerder te antwoorden. Ik zat tegen een deadline aan. Het lijkt me ontzettend leuk om je binnenkort te ontmoeten en mijn bonuskaart terug te krijgen. Ik mis nu een heleboel airmiles haha. Kun je vrijdag? Dan kunnen we misschien wel ergens iets gaan drinken of zo? Ik hoor ook weer van jou. Inez.’

De rest van de mailtjes, berichtjes, foto’s en updates liet ze even voor wat het was. Daar had ze nu geen zin meer in. Resoluut verwijderde ze de mailtjes van YourSecretMan. Tijd voor wat frisse buitenlucht.  Het glas wijn dronk ze in één teug leeg en ze zette het met een klap terug op het bureau.  Geheel tegen haar gewoonte in, bracht ze het glas niet naar de keuken maar liet het staan.  Ze trok haar jas aan, pakte haar sigaretten en sleutels en verliet het pand.

Op weg naar de Albert Heijn, kon ze het niet laten om af en toe achterom te kijken om te zien of iemand haar bespiedde.