Hoofdstuk 2 Slecht nieuws

Deeltje 3

‘Wat wil je vanavond eten schattepetat?’ vroeg Inez aan Naomi, toen ze samen thuis kwamen van school. Naomi had op weg terug van school , het hoogste woord over een tekening die ze had gemaakt voor haar opa en oma. Woord voor woord legde ze uit hoe ze de kleuren had verwerkt in een regelrechte kleuter compositie, en wat het nou eigenlijk voorstelde. Inez  deed alsof ze aandachtig luisterde maar haar gedachten dwaalden telkens af naar die rare mailtjes. De hele middag had ze erover nagedacht.  Zonder vruchtbaar resultaat overigens.

‘Joehoe Noom! Luister eens naar mama….wat wil je eten vanavond? Lasagne of roerbakschotel met rijst?’  Naomi zat op de grond in een hoek van de kamer met haar poppen te spelen. ‘Doe maar lesanja mam’ zei Naomi  ‘maar ik heb geen honger.’ Inez glimlachte om hoe die kleine meid het woord lasagne uitsprak. Dit kleine ritueeltje deed zich iedere dag voor. Inez stelde voor uit twee gerechten iets te kiezen en Naomi koos dan altijd net datgene uit, wat ze eigenlijk toch maar liever niet wilde eten omdat ze geen honger had.  Om vervolgens ‘onder protest’  toch haar bordje leeg te eten. ‘Oké meid, dan wordt het lasagne. Ik ga meteen de keuken in om voor jou ‘Lasagne a la Prima Vera di Mama di Casa con Amore ’ te maken.’ Terwijl Inez de naam van het zelf verzonnen gerecht op de meest authentieke Italiaanse manier uitsprak, stak ze haar handen in de lucht en trok ze een gekke bek. Naomi giechelde om die gekke mama. ‘Jij bent een gekke mama, mama!’ en ze verborg haar melktandjes achter haar kleine kinderknuistje.  Liefkozend streek Inez even over de prachtige donkerblonde haartjes van haar dochter. ‘En jij bent de liefste meid van de hele wereld, nog voorbij de horizon zelfs.’ Inez liep naar de keuken. ‘Mam, wat is een horizon?’ hoorde ze Naomi vragen. Ze opende net haar mond om iets te zeggen, toen de telefoon ging. ‘Gered door de telefoon’ dacht Inez en ze vroeg Naomi even om geduld.

Inez pakte de  telefoon. Ze keek op het display en zag dat dit het nummer van haar vriendin Estelle was. ‘Hey Es! How’s life?’ lachte ze toen ze de verbinding aanging. ‘Hey mutsie!’ hoorde ze Estelle zeggen. ‘Ik heb een cadeautje voor je gekocht. Ik zag het hangen en ik moest meteen aan jou denken.’ Inez keek verbaasd naar de telefoon. ‘ Voor mij? Waarom?’ vroeg ze. ‘Nou’ zei Estelle ‘omdat ik je zo’n lekker wijf vind misschien?’ Estelle schoot in de lach. ‘Maar lekker in de zin van dan hè?  Ik ben uiteindelijk keurig getrouwd….geloof ik.’  Estelle vervolgde ‘Maar nee, effe serieus nou. Ik kwam het tegen bij zo’n heksenwinkeltje in de stad. Ik moest nog wat wierook kopen enzo. Ik liep langs en tja….toen ik haar zag, was ik direct verkocht, ik moest gewoon meteen aan jou denken omdat je zo op haar lijkt.’  Inez’ nieuwsgierigheid was nu toch wel gewekt. ‘Op me lijkt? Hoe bedoel je dat?’ De toon in Inez' stem verlaagde zich achterdochtig. Estelle zuchtte eens diep. ‘Godsamme, ik altijd met mijn grote bek. Ik kan ook nooit eens iets geheim voor je houden.’ En ze kuchte eens even flink. ‘Jeetje Es’ merkte Inez op ‘wanneer ga je nou eens naar de dokter voor die hoest?’ Estelle zei ‘Nou ook toevallig zeg, dat je dat zegt! Ik heb toevallig voor donderdag een afspraak gemaakt bij dokkie.’ ‘Kon je niet eerder?’ vroeg Inez. ‘Nee joh, voor zo’n flauw rotkuchie ga ik echt niet naar die gast toe. Ik heb eigenlijk een afspraak gemaakt omdat ik de laatste tijd zo moe ben. Geen idee of dat nou komt door die hormonen die ik slik of zo, dus ik wil dat even vragen.’ Inez murmelde iets onverstaanbaars door de telefoon. Estelle ging verder  ‘Maar goed, effe terug naar de basis…want daar bel ik je uiteindelijk voor, ik heb dus iets voor jou gekocht en ik wil het je graag geven. Ben je morgen thuis?’ Inez pakte haar mentale agenda. ‘Even kijken hoor, daar vraag je me wat. Ik moet om 10 uur bij de Officier zijn voor een klus. Daarna moet ik nog even langs de uitgeverij voor dat historische roman gedoe, om dat helemaal af te ronden… eens  even kijken……euh….dan nog naar de psycholoog….dat is ongeveer om 3 uur klaar, dan moet ik Naomi van de BSO halen en naar pap en mam brengen. Ik denk dat ik rond 6 uur, half 7 ’s avonds wel tijd heb. Het is dinsdag hè? Dan heb ik het altijd druk.’ Estelle grinnikte even. ‘Jeetje joh, je lijkt wel een zo’n rasechte ploetermoeder. En oh, oh, oh, wat zou ik graag met je ruilen. NOT!’

Inez reageerde niet. Diep van binnen wist ze hoe dolgraag Estelle een kind wilde hebben en dat ze er een lief ding voor zou over hebben om dat voor elkaar te krijgen. Inez wist nooit goed hoe ze met de kinderwens van haar beste vriendin moest omgaan. Het leek zo ontzettend oneerlijk allemaal. Hier stond zij, Inez, als moeder van een lekker grietje maar met een levensstijl die zo niet paste bij het Moederschap-zoals-we-dat-het-liefste-zien. Estelle had het gekscherend over ploetermoeder. Inez vroeg zich ineens af of ze inderdaad een ploetermoeder was vanwege haar bohemienachtige levensstijl.  Maar bohemienachtige levensstijl of niet, Naomi was er gewoon ineens, ze had er geen enkele moeite voor hoeven doen. Estelle daarentegen, was een moederkloek eerste klas en toch was het haar tot nu toe niet gegund een klein wezentje het leven te schenken.

Toegegeven, iedere poging tot zwangerschap tot nu toe, had zijn diepte- en hoogtepunten gekend en Inez had haar vriendin zo goed mogelijk bijgestaan maar ze kon zich gewoon weg niet volledig indenken, laat staan invoelen, wat het betekende om zo graag iets te willen en het maar niet voor elkaar te krijgen. De frustratie was soms pijnlijk voelbaar aanwezig.  In deze situaties hield Inez zich dan altijd maar zichtbaar op de achtergrond. Deze vriendschap tussen zichzelf en Estelle was er eentje van ‘weinig woorden nodig, we begrijpen elkaar toch wel’.  Inez had grenzeloze bewondering voor de kracht in Estelle. Ze was eigenlijk altijd positief, ook al had ze net weer een mislukte poging achter de rug. Inez bedacht zich, dat zijzelf nooit zover zou gaan als zij in Estelle’s  schoenen stond. Maar misschien kwam dat door haar bohemienachtige levensstijl, of het feit dat ze al een kind had.

‘Hallo? Ien? Ben je er nog? Ik maakte maar een geintje hoor. Ik zou dolgraag met je willen ruilen en een ploetermoeder zijn voor Noom.’ Inez slikte haar droge keel weg. ‘Even iets anders Es. Ik heb een paar rare mailtjes gehad vandaag. Ik weet even niet wat ik ermee aan moet.’

De twee vriendinnen hadden niet al te veel woorden nodig om het verhaal uit de doeken te doen en om te begrijpen wat er aan de hand was. Het moest of Jeroen zijn, maar dat kon niet want die zat gedetineerd, of het moest Jochem zijn. En Jochem was uiteindelijk degene waar de keus op viel. Kon haast niet anders. Jochem kreeg altijd zijn zin. Jochem kon briesen als een zeeleeuw als hij niet zijn zin kreeg.

‘Maar wel dom van je dat je die mailtjes hebt weggegooid Ien’ zei Estelle ‘je weet toch hoe dat gaat als je misschien aangifte moet gaan doen? Dan moet je met bewijzen komen muts! Nou ja, het zal wel loslopen als die gast zich eenmaal er over heen heeft gezet. Kan nooit lang duren, het zou me verbazen als hij niet toevallig al ergens een ander fuckertje heeft opgedoken.’ De meiden spraken af om elkaar de volgende dag om half acht ’s avonds te treffen in hun favoriete kroegje.

Na de lasagne, de vaat, wat bedtijd- kinderdrama en een hoofdstuk uit Doornroosje, had Inez de tijd aan zichzelf.

Met koffie, de telefoon en een pak sigaretten, toogde ze zich naar de computerkamer maar zette de pc niet aan. In plaats daarvan zette ze het kiepraam een stukje open, stak een sigaret op en ging op het tweezittertje zitten, haar benen onder zich gevouwen. Ze draaide het nummer van Kees, haar collega. Na een aantal keer overgaan kreeg ze de voicemail die haar vroeg een bericht in te spreken omdat Kees niet bereikbaar was.

‘Hai Kees met Inez. Nou je bent er niet, anders had je wel opgenomen. Ik dacht dat wij elkaar vandaag nog zouden zien of ben ik nou abuis? Anyway, ik ben moe en ga zo naar mijn bedje. De vertaling van ‘De kasteelmuur om haar hart’ is naar de uitgever. Morgen kom ik denk ik, zo rond half 12 even langs op kantoor, ik hoop dat je er ook bent dan. Kunnen we nog even lachen. Doe Mariëlle de groeten van me en zeg haar dat we gauw weer eens moeten afspreken. Nou…Ik spreek je nog . De rozen. ‘

Ze keek op de klok. Kwart voor negen. ‘Dat is verdomd toch geen tijd om naar je nest gaan?’ Ging ze dan toch maar een wijntje doen?  Heel even keek ze naar de pc. Of toch nog maar even kijken of die leukerd online was geweest en haar een sexy berichtje had gestuurd?

Heel, heel even zat ze daar, op die leverkleurige bank, en heel even trok er een donkere schaduw over haar gezicht. ‘Waar ben ik in Godsnaam mee bezig?’ vroeg ze zichzelf af. Resoluut maakte ze haar peuk uit, pakte telefoon, sigaretten, koffiekopje en wijnglas van die middag en liep er mee naar de keuken. De dag was ten einde en Inez  was heimelijk blij dat ze naar bed kon en haar ogen kon afsluiten voor de buitenwereld. Binnen afzienbare tijd vloog ze in haar droom naar verre landen.