Deeltje 2

De gang naar de Appie was zo gemaakt en wonder boven wonder was het deze keer niet afgeladen met vermoeide mensen in de rij voor de kassa.

Flesje wijn, voorgesneden blokjes kaas en toch ook maar van die lekkere pepertjes met kaas erin. En kaas is niets zonder iets van worst, dus dan ook maar van die kleine chorizo borrelhapjes erbij.

En o ja….likdoornpleisters.

Het mandje was snel gevuld met de gewenste benodigdheden en Inez ging in het rijtje voor de kassa staan, van de ene voet op de andere hinkelend, intussen een schietgebedje prevelend dat ze maar snel aan de beurt mocht zijn.

Toen zag ze hem. Groot, blond, tenger en extreem sexy. Hij stond ook in het rijtje, twee personen voor haar en was bijna aan de beurt om zijn boodschappen af te rekenen.

Onopvallend keek ze naar zijn kont. Ja, dat zag er goed uit. Niet te dik maar ook niet te houterig. Ze herinnerde zich een jongen uit haar verleden die ontzettend dunne benen had gehad en een dito kont. Op een of andere manier paste zijn bovenlichaam niet echt bij zijn onderstel en dat had ze altijd wel vermakelijk gevonden. Aardige gozer, daar niet van maar het hij was hierdoor nou niet echt interessant geweest.

‘Inez! Je moest je schamen joh! Zit je een beetje naar die gast zijn kont te kijken, en te denken aan de kont van die gozer van toen….terwijl jijzelf een reet hebt, waar een paard jaloers op zou zijn’  Ze glimlachte een beetje binnensmonds. Pijnlijke gedachte, ze had inderdaad een reet als een paard en nu stond ze weer met kaas, wijn en chorizo worstjes in de aanslag. ‘Morgen maar weer wat aan de lijn doen, balansdag of zo, komt helemaal goed.’ En ze schoof een plaatsje vooruit.

Extreem mooie man was aan de beurt. Inez lette op wat hij voor boodschappen op de band legde. Een stoommaaltijd, zak chips, een paar blikjes energiedrank, kattenvoer en een pakje kauwgom. Haar merk kauwgom. ‘Dat ziet er veelbelovend uit’ dacht ze.

Ze verplaatste opnieuw haar gewicht op de goede voet en schoof een donkerbruine haarlok uit haar zicht. Extreem mooie man pakte zijn portemonnee en haalde daar een briefje van 20 uit. ‘Hebt u een bonuskaart?’ vroeg het jonge meisje achter de kassa. Een verbazingwekkend diepe stem antwoordde dat hij dat niet had. ‘Jammer, want met die kaart krijgt u een heleboel korting op de energiedrankjes. Misschien iemand achter u in de rij die even zijn bonuskaart wil uitlenen?’ Meteen keek de caissière de rij in, gevolgd door de blik van de extreem mooie man. En daar was het dan: de eerste blik in zijn blauwe ogen, de eerste blik in haar bruine ogen. En die bijna elektrische geladenheid die je voelt als je voor het eerst in iemands ogen kijkt en denkt: ‘wow!’.  Eén seconde ging voorbij, en ja inderdaad, het leek wel of het eeuwig duurde. Compleet en totaal verstomd stond Inez met haar eigen portemonnee en bonuskaart in de hand en ze deed helemaal niets.

De twee klanten tussen hen in, keken van hem naar haar en weer terug. Geen van beiden had een bonuskaart paraat en het leek wel of ze Inez wilden aansporen om vooral toch maar die kaart even af te geven en een hele menselijke daad te stellen. ‘Euh….ikke….ik heb wel een kaart hier’ piepte Inez en ze deed een stapje naar voren en bukte voorover over de boodschappenband om de kaart aan het meisje te geven. De extreem mooie man wendde zijn ogen af en glimlachte vaag. ‘Dank je wel’ zei hij en zweeg. Inez, normaal goed gebekt, zweeg ook. ‘Jeetje zeg!’ Ze leek wel een verliefde puber. ‘Het is maar een kerel hoor! Sta niet zo stom te doen trut!’ vermande ze zichzelf. De caissière gaf haar bonuskaart terug en volbracht haar bijna automatische handelingen met de kassa. ‘Dat is dan twintig, dertig, vijftig cent en tien euro terug. Dank u wel en tot ziens.’ Extreem mooie man pakte het wisselgeld aan en deed het weer in zijn portemonnee. Hij haalde een verfomfaaide plastic boodschappentas uit zijn zak en deed de boodschappen in de tas, tergend langzaam. Intussen had de caissière de vrouw die na extreem mooie man aan de beurt was, geholpen. Zij had maar een zakje soepgroenten en dat betaalde ze gepast. De man voor Inez had ook een paar kleine boodschapjes en terwijl hij bezig was met pinnen, liep de extreem mooie man weg naar de uitgang waar de klantenservice en de sigaretten waren. Inez keek hem nog na maar werd snel afgeleid omdat zij aan de beurt was.

Even later, toen ze haar boodschapjes in de tas had en op weg naar de uitgang liep, zag ze hem nog in de rij staan bij de balie van de klantenservice.

O….ze moest ook nog sigaretten kopen! Naadloos sloot ze aan in de rij, pal achter hem.

‘Jeetje, ook dat nog.’ Inez voelde zich heet van binnen worden. En verdomd, binnen niet al te lange tijd zou dat helemaal aan haar te zien zijn. Ze zou zo’n dikke rooie kop krijgen, dat wist ze al zeker….en juist omdat ze dat al zeker wist, kreeg ze een nog rooiere kop.

Ook zoiets. Hoe oud was ze nou? 36 jaar, geen kind meer dus, zelfs geen tienermeisje en toch kreeg ze in situaties als dit, altijd weer zo’n rooie kop. Als hij nou maar niet zou omkijken! Straks dacht hij nog dat zij hem achtervolgde of zo.

En dus keek Inez maar naar de grond, naar haar pijnlijke voeten, de paarse krappe schoenen en al het opgezette voetvel dat over de schoen heen hing. ‘Ja, inderdaad, erg sexy schoenen, Sjonge jonge zeg, ik loop echt vet voor lul met die dingen. Ik doe ze nooit meer aan. Straks gaan ze uit en dan doe ik ze nooit meer aan.’

Extreem mooie man bewoog zijn schouders even en boog zijn nek kort van links naar rechts. Het soort beweging dat mensen maken als ze moe zijn, de nekspieren op slot zitten en nodig even los moeten. Met die beweging kwam er iets van een houtachtige geur van aftershave vrij en dat kleine spoortje kringelde richting de neus van Inez.

‘God hij ruikt nog lekker ook!’ dacht ze en begon in haar tas naar haar kauwgom te zoeken. Hij was aan de beurt en hij rekende twee pakjes Gauloise sigaretten en een bos bloemen af. ‘Hebt u een bonuskaart meneer?’ vroeg de oudere vrouw achter de kassa.

‘Nee’ zei hij ‘maar zij hierachter wel en ik weet zeker dat ze hem wil uitlenen.’ Met deze zin draaide hij zich vol en abrupt om en keek Inez nog dieper in de ogen. Het leek net of hij dwars door haar heen keek en zo haar hart zag bungelen.

Voor de tweede keer in pak ‘m beet 4 minuten, was Inez sprakeloos. Niet omdat ze het antwoord niet wist, maar simpelweg omdat die ogen haar gevangen hielden. ‘Euh….ja…ikke….ik heb wel een bonuskaart’ antwoordde ze uiteindelijk en ze wilde maar dat ze zich kon verstoppen in haar tas. Met trillende vingers pakte ze haar portemonnee waarin de bonuskaart zat en gaf het aan hem. Vlees raakte vlees en nu voelde ze elektriciteit. Letterlijk.

Hij voelde het ook, maar hij gaf geen krimp. Hij draaide zich om en gaf de kaart aan de vrouw die het eveneens routinematig door de scanner haalde en teruggaf. De hele financiële handeling was zo gedaan en de extreem mooie man bleef in de buurt van de balie staan, totdat Inez klaar was met haar ding en zich naar de uitgang begaf.

Ineens liep hij naast haar. ‘Dank je voor het aardig zijn. Zo maak ik ze tegenwoordig niet meer mee in de winkel.’ zei hij en hij gaf haar de bloemen.

Verbijsterd pakte Inez de bloemen aan. ‘Zijn deze voor mij?’ vroeg ze. ‘Nou, dank je wel. Dat is heel aardig en dat had je echt niet hoeven doen.’ Verdomd, daar was die rooie kop weer. Ze wist niet welke kant ze moest opkijken, en stond daarom een beetje lullig naar de bos met paarse tulpen te gluren. ‘Tja,’ zei hij ‘ik bedacht me zonet dat die tulpen heel mooi passen bij je schoenen.’ Inez kreeg nu echt een kop als een biet. ‘Die schoenen weer!’ en ze keek omlaag naar ze. Haar voeten waren nu echt mega opgezet en absoluut niet flatteus en aantrekkelijk. ‘Ja, mmm, mijn schoenen. Ik ben blij als ik ze straks kan uitdoen. Zoals je ziet, zitten ze niet echt lekker op het moment.’ Hij lachte een beetje.

‘Dat kan ik me voorstellen ja, fantastisch kleurtje en modelletje dat dan weer wel, maar ik ben blij dat ik ze niet hoef te dragen. Het ziet er…euh….pijnlijk uit.’ Een geladen stilte volgde. Ze keken elkaar aan. Bijna azuurblauwe ogen had hij. Zo’n kleur had ze nog nooit bij iemand gezien en ze waren me daar toch een partij aantrekkelijk. Inez slikte even, ze kon haar ogen niet afwenden van die hypnotiserende blik. Dit had ze echt nog nooit meegemaakt.

Hij vervolgde weer ‘ In ieder geval heel erg bedankt.’  En met die woorden, pakte hij haar hand vast en drukte er een kus op. In één seconde draaide hij zich om en liep weg, Inez sprakeloos achterlatend.

Deeltje 1

‘En hiermee sluit ik de vergadering. Ik dank een ieder die vanavond aanwezig is geweest en ik hoop u volgende maand weer terug te zien.’ De voorzitter keek vragend naar de notulist. Deze rommelde wat tussen haar papieren en mompelde: ‘ De volgende vergadering is op 28 maart a.s. om 19 uur in de Grote Zaal.’ De voorzitter keek weer recht de ruimte in en zei: ‘Juist, 28 maart a.s. dus om 19 uur in de Grote Zaal, zorg dat u er bij bent. ‘ Met deze woorden eindigde hij zijn betoog en begon aan het verzamelen van zijn eigen paperassen, intussen zijn mobiele telefoon uit zijn binnenzak halend. Met zijn papieren onder zijn arm en de telefoon in zijn hand verliet hij de zaal, gevolgd door de notulist, die ook nog eens zijn echtgenote was.

‘Zo’ dacht Inez ‘ dat heb ik ook maar weer eens gehad.’ Ze keek op de klok en bedacht zich dat de vergadering bijna twee uur had geduurd, dat ze niet heel erg veel verder waren gekomen en dat haar schoenen wel erg strak zaten. Snel schreef ze de datum en tijd in haar agenda, borg haar bril op in de roze brillenkoker die ze voor haar verjaardag van haar neefje had gehad en pakte een stukje kauwgom uit haar tas.

Inez keek de zaal eens rond en bekeek de mensen die samen met haar twee uur lang in vergadering hadden gezeten. Allemaal mannen en ze kende ze allemaal. Er zat geen één smakelijk exemplaar tussen. En wat er een beetje leuk uitzag, was of bezet, of homosexueel.

‘Nou ja,’ dacht ze ‘ik ben in ieder geval blij dat ik klaar ben hier, dat ik naar huis kan gaan om die verduvelde schoenen uit te trekken’ en ze keek naar haar voeten. Fantastisch leuke schoenen, dat wel maar ze liepen voor geen meter. Liefkozend noemde ze het stel altijd haar ‘zitschoenen’. Hoge hakken, sierlijke lijnen en in een prachtige kleur paars. Stonden werkelijk prachtig, maar je kon er absoluut niet comfortabel op lopen. En geen idee waarom ze ze die middag eigenlijk had aangedaan. Maar goed. Snel nog even naar de supermarkt voor een fles wijn en wat kaas. Dat ene extra kwartiertje op die schoenen lopen maakte nou ook niet meer uit. Ze keek opnieuw de zaal in, die nagenoeg bijna leeg was. Alle spullen in de tas? Niets vergeten? ‘Mooi, dan kun je nu opstaan en de zaal uitstrompelen zonder raar nagekeken te worden.’ Ze voegde daad bij woord, stond kordaat op, kromp ineen door een pijnscheut in haar voet en jubelde met haar tenen. ‘Ja, echt krappe schoenen.’

De zaal uit, linksom de deur door, dan de gang in, rechts een paar trappetjes af en naar buiten. De koude februari lucht voelde prikkelend aan en ze zoog haar longen vol met frisse lucht. De suffigheid van zonet verdween als sneeuw voor de zon en ze bedacht zich dat ze ook nog even beter likdoorn pleisters kon kopen. Precies tussen haar kleine teentje en dat andere teentje ernaast – hoe noem je DIE teen eigenlijk? Ringteen?- zat een venijnig stukje eelt en het werd nu toch echt tijd om dat ding eens om zeep te helpen. ‘Oké, de Appie dus en dan snel naar huis.’

Ze zocht naar een pakje sigaretten in haar tas en net op dat moment hoorde ze een stem achter zich zeggen: ‘Hey Inez, waar gaan die schoentjes naar toe?’ Ergens in de verte hoorde ze haar naam wel, maar dat pakje siggo’s zat zo diep weggemoffeld, dat het niet meteen tot haar doordrong dat het de stem van Rafael was, die iets tegen haar zei.

‘Joehoe! Heb je me niet gehoord?’ Opeens herkende ze de stem en ze keek op en draaide zich weer om. ‘Hey Raf!  Kom je nu pas uit de vergadering? Wat duurde dat lang niet?’ Ze glimlachte. ‘Bingo!’ In haar hand prijkte een klein kartonnen doosje met daarin een aansteker en nog twee sigaretten. ‘Wil je er ook eentje?’ zei ze terwijl ze er eentje opstak en wetende dat Rafael niet rookte, het zelfs verafschuwde. Misprijzend bekeek hij het aangebodene en trok een vies gezicht. ‘Nee, dank je wel’ en hij liet hierbij de binnenkant van zijn opgestoken hand zien. Hij leek wel een agent die het verkeer stond te regelen.  Een soort van stopteken dus en Inez moest diep van binnen wel een beetje lachen om zijn houding. ‘Wat een stijve hark is hij toch eigenlijk zeg’ dacht ze.

Rafael, een vage kennis, door een vriend van een vriend. Iemand die Rafael ooit eens in haar leven had geïntroduceerd en vervolgens zelf uit beeld was verdwenen.

Tja…..Rafael

Rafael was Rafael. Raf in het kort voor vrienden, burgers en buitenlui. Niets meer en niets minder. Niets bijzonders ondanks dat ze hem toch bijna regelmatig zag. Dan zei ze gedag, knikte vriendelijk naar hem en hij kocht soms zelfs wel eens een biertje voor haar als ze elkaar toevallig hadden gespot in het uitgaansleven. Een praatje pot, beetje lachen en meer dan dat was het niet. Raf zat bij dezelfde toneelvereniging en dat was het enige dat ze gemeen hadden.

Toch was het vreemd. Als ze hem tegen kwam in een kroeg, omringd door vrienden, vond ze het niet zo erg. Maar op één of andere manier, voelde het altijd ongemakkelijk om alleen met hem te zijn. Instinctief ontweek ze hem dan altijd en ze had werkelijk geen idee waarom.

Ook nu weer, en ze greep het boodschappen excuus met beide handen aan. ‘Hey joh, ik moet nog een paar boodschappen doen en het wordt al laat.’ Demonstratief keek ze op haar horloge. ‘Zal ik een eindje met je meelopen?’ vroeg hij. ‘Nee hoor, is niet nodig. Ontzettend aardig van je maar het hoeft echt niet. Appie is hier om de hoek en ik ben toch zo thuis met de bus.’ Ze verplaatste onbewust haar gewicht van de gezonde naar de pijnlijke voet terwijl ze dit zei en een kreetje van pijn ontsnapte haar. ‘Zei je wat?’vroeg Raf. Inez beet op haar lip. ‘Nee hoor, ik heb het alleen een beetje koud. Ik ga er maar vandoor, ik zie je van de week wel weer.’ Met die woorden draaide ze zich om en liep weg.